گرامی باد خاطره مجاهد شهید حبیب خبیری، کاپیتان تیم ملی فوتبال ایران

 

۳۱خرداد۱۳۶۳-۲۱ژوئن۱۹۸۴:

مجاهد قهرمان حبیب خبیری که به‌هنگام شهادت ۲۹سال داشت در یکی از محلات فقیرنشین جنوب تهران به‌دنیا آمد و از همان‌آغاز، خلق و خوی مردمی‌اش را از توده‌های محرومی آموخت که با آنها زیست، برای آنها توپ زد و با عشق آنها جان باخت.

حبیب قهرمان از سال۱۳۵۵ با سازمان‌مجاهدین و آرمانهای توحیدی ومردمی آن آشنا گردید.‌ به موازات درخشش در میدانهای ورزشی، به‌فعالیتهای سیاسی نیز ادامه داد و همراه با سیل خروشان خلق در قیام ضدسلطنتی شرکت نمود و بارها تا مرز شهادت پیش رفت.‌پس‌از پیروزی قیام در ارتباط مستقیم با سازمان قرار گرفت و به ‌جرگه هواداران مجاهدین پیوست و ازآن‌پس، هیچ‌گاه از هواداری و کمک به‌مجاهدین دریغ نورزید. ‌رژیم ضدمردمی خمینی که از مواضع انقلابی او و فعالیتهای سیاسیش در ارتباط با مجاهدین خلق آگاهی یافته بود، سرانجام در سال۵۹ او را از تیم ملی فوتبال ایران حذف نمود.

پس‌از شروع مقاومت مسلحانه انقلابی مجاهدین با رژیم‌خمینی، حبیب قهرمان به‌زندگی مخفی روی‌آورد. وی تا قبل‌از دستگیری، رابطه‌فعالی با سازمان داشت.

برخی از نامه‌ها و گزارشهای ارسالیش درآرشیو اسناد سازمان نگهداری می‌شود. ‌در یکی از نامه‌هایش، او در رابطه با مقاومت انقلابی رزمندگان مجاهدخلق می‌نویسد:

«جنبش مسلحانه، به‌عینیت دربرابر مردم شهرنشین چهره گشود و در هر کوچه و برزنی، خلق ایران شاهد عملیات باشکوه انقلابیون بود. هم‌اکنون برای توده مردم، مسأله انقلاب و ضدانقلاب و جنبش و ضدجنبش به‌خوبی جا افتاده است».

آغاز مقاومت انقلابی علیه رژیم‌خمینی، حبیب را در راه و آرمان خود استوارتر کرد. آن‌گاه که در سال۶۲ توسط جلادان خمینی اسیر شد، در اوجی درخشان‌تر، جوهر مردمی و انقلابی خود را به‌نمایش گذاشت. کاپیتان محبوب تیم ملی فوتبال ایران با گشاده‌رویی و صبر انقلابی، شکنجه‌ها و توهینهای دشمن را تحمل کرد و در پاسخ همه رذیلتهای آنان بر عزم خود در ادامه راهش پای فشرد. تا آن‌که عاقبت در ۳۱خرداد سال۶۳، به‌دستور پیرکفتار جماران و به‌همراه چهل تن دیگر از خواهران و برادران مجاهدش، به‌جوخه‌های تیرباران سپرده شد.

حبیب، تنها یک قهرمان نام‌آور دنیای ورزش نبود. راه و رسم مردمی او، که میراثی از سنت جوانمردی و مردم‌دوستی امثال جهان‌پهلوان تختی بود، از او قهرمانی فروتن، صمیمی و فداکار ساخته بود. با همین روحیه بود که حبیب قهرمان پس‌ازعبور پیروز و سرفراز از میدانهای ورزشی از پله‌های افتخار و شرف خلق بالا رفت و در اوج اوج، به‌خاطر دفاع از آرمانهای توحیدی سازمان‌مجاهدین خلق ایران، بر بالاترین قله شرف و افتخار ورزشکاران ملی ایران جاودانه شد. در سالگرد شهادت این قهرمان سرفراز ملی، یاد او را گرامی می‌داریم و بر ادامه راهش پای می‌فشریم.

اینک، زیباترین صدا، در میهن من

آواز مغرور مردانی ا‌ست بی‌شکست

که از دروازه مرگ می‌گذرند.

مردانی که پیش‌از مرگ، آینده را زیسته‌اند