وهاب شاه‌مرادیان – جوانی از نهاوند

 

محل تولد: نهاوند

شغل: ورزشکار

سن: ۲۲

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: همدان

تاریخ شهادت: ۱۲-۱-۱۳۶۲

وهاب (عطا) شاه‌مرادیان در سال ۱۳۴۰ در خانواده‌ای محروم در یکی از روستاهای نهاوند چشم به جهان گشود. دوران کودکی‌اش با فقر و تلاش همراه بود و با پشتکار توانست تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در نهاوند به پایان برساند و موفق به دریافت دیپلم شود.

از سال ۱۳۵۶، هم‌زمان با خیزش‌های سیاسی آن دوران، به همراه جمعی از دوستانش فعالیت‌های فرهنگی و سیاسی خود را آغاز کرد و به مطالعه کتاب‌ها و نوشته‌های مبارزاتی روی آورد.

با اوج‌گیری انقلاب مردمی علیه حکومت سلطنتی، او نیز در کنار مردم نهاوند، در تظاهرات و اعتراضات نقش مؤثری ایفا کرد. در همان سال با گروهی از فعالان سیاسی در همدان آشنا شد و مسئولیت‌هایی همچون تکثیر اعلامیه‌ها و برگزاری نمایشگاه‌هایی از جنایات رژیم پیشین را برعهده گرفت.

پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷، وهاب با دقت مسیر تازهٔ کشور را دنبال کرد و همچنان در زمینهٔ فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی حضوری فعال داشت. در سال ۱۳۵۸، برای انجام خدمت سربازی به پادگان شاهرود اعزام شد. در آنجا، ارتباط خود را با دیگر سربازان علاقه‌مند به فعالیت‌های سیاسی حفظ کرد و در جریان اعتراضات و تظاهرات داخلی پادگان، نقش چشمگیری داشت.

در پی آن، او و جمعی از همراهانش به شهرهای مختلف از جمله ارومیه و مهاباد منتقل شدند. با وجود این جابجایی‌ها، ارتباط خود را با دوستان و همفکرانش حفظ کرد و به گفت‌وگو و روشنگری میان سربازان ادامه داد.

پس از پایان خدمت، به نهاوند بازگشت و ارتباطش را با شبکه‌های پیشین از سر گرفت. در سال ۱۳۶۱، مسئولیت‌هایی در شهرهای ملایر و همدان پذیرفت و در فعالیت‌های سازمانی و اجتماعی حضور پررنگی داشت. جدیت و انضباط او، تأثیر عمیقی بر اطرافیان گذاشت.

در همان سال، در همدان فرماندهی یکی از واحدهای عملیاتی را به عهده گرفت و در چند عملیات مشارکت داشت. اما در یکی از بازگشت‌ها، در محاصره نیروهای حکومتی گرفتار و به‌شدت زخمی و دستگیر شد. او را به زندان همدان منتقل کردند و در آنجا تحت شکنجه‌های سنگین قرار گرفت.

سرانجام، در ۱۲ فروردین ۱۳۶۲، در ۲۲ سالگی، زندگی‌اش به پایان رسید.

در بخشی از وصیت‌نامه‌اش که در ۱۰ آذر ۱۳۶۱ نوشته شده بود، چنین آورده است:

«من، وهاب شاه‌مرادی... خدا را شاهد می‌گیرم که از لحظه‌ای که به راهی که باور داشتم قدم گذاشتم، هیچ شک و تردیدی نسبت به هدف و آرمان خود نداشتم و تا آخرین لحظه در مسیر ایمان و آزادی مردم سرزمینم خواهم ایستاد.»

یاد او به‌عنوان جوانی پرتلاش، استوار و مؤمن به باورهایش در حافظهٔ تاریخی مردم نهاوند و همدان باقی خواهد ماند.