محل تولد: ورامین
سن: ۱۸
تحصیلات: متوسطه
محل شهادت: تهران
تاریخ شهادت: ۱۳۶۱
محل زندان: اوین
مجتبی تاجیک، نوجوانی از دیار ورامین، در سال ۱۳۴۳ چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند اما به دلیل دستگیری توسط نیروهای سرکوبگر، فرصت دریافت دیپلم را نیافت.
در دوران قیام مردم ایران علیه نظام فاسد شاهنشاهی، گرچه سنی کم داشت، با شجاعتی مثالزدنی در تظاهرات و اعتراضات مردمی شرکت میکرد. پس از پیروزی انقلاب، در مدرسهای که درس میخواند با سازمان مجاهدین خلق آشنا شد و از سال ۱۳۵۸ فعالیت خود را به عنوان هوادار سازمان آغاز کرد. او با انجمن دانشآموزان مسلمان، وابسته به هواداران سازمان، همکاری میکرد و به یکی از میلیشیای پرشور و فعال تبدیل شد.
مجتبی در عرصههای مختلف فعالیت سیاسی و اجتماعی حضور داشت؛ از فروش نشریه و شرکت در جلسات و میتینگهای سازمان گرفته تا تظاهرات میلیشیا علیه سیاستهای سرکوبگرانه و چماقداری ارتجاع حاکم. بارها در برابر هجوم مزدوران رژیم ایستادگی کرد، تا جایی که کمیتهچیهای شرق تهران، محل فعالیتش، از دست او به ستوه آمده بودند.
فعالیتهای او محدود به تهران نبود. در زادگاهش ورامین نیز برای تبلیغ و شناساندن افکار و اندیشههای مردمی سازمان، بهویژه در میان جوانان همسن و سال خود، تلاش بیوقفه داشت. حضورش در تظاهرات بزرگ و مسالمتآمیز ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ نشانی از پایبندی او به آرمان آزادی بود.
یک هفته پس از آن، خبر دستگیری برادر بزرگترش، مجاهد شهید مرتضی تاجیک، که در ۲۹ خرداد بازداشت شده بود، به خانواده رساند. وقتی پدرش از او خواست برای مدتی فعالیتهایش را متوقف کند، پاسخ داد:
«پدر، با احترامی که برای شما قائل هستم، میتوانید مرا سالها زندانی کنید اما من باز به فعالیتم ادامه میدهم و انتقام برادرم مرتضی و امثال او را خواهم گرفت.»
پس از آغاز مبارزه مسلحانه انقلابی، مجتبی در واحدهای مجاهد خلق و هنگ عملیاتی باقرزاده سازماندهی شد و مأموریتهای موفقی علیه عناصر و مراکز سرکوب رژیم انجام داد. در یکی از این عملیاتها از ناحیه پا هدف گلوله پاسداران قرار گرفت اما با شجاعت و به کمک مردم از صحنه گریخت.
روحیه والا، فداکاری و اختصاص امکانات خود به همرزمان، همراه با جسارت بینظیر، از ویژگیهای برجسته او بود. آخرین دیدارش با پدر در ۲۹ آبان ۱۳۶۱ رقم خورد و اندکی بعد، در همان سال، طی مأموریتی دیگر و در درگیری با پاسداران جنایتکار، پس از نبردی قهرمانانه به شهادت رسید.
او بارها گفته بود:
«تا آخرین گلولهای که در خشاب دارم خواهم جنگید و اجازه نمیدهم رژیم مرا زنده دستگیر کند.»
مجاهد خلق مرتضی تاجیک، برادر بزرگتر مجتبی، نیز در قتلعام زندانیان سیاسی سال ۱۳۶۷ به دست جلادان رژیم به شهادت رسید. حماسه این دو برادر، نماد ایستادگی نسل انقلاب و وفاداری تا پای جان به آرمان آزادی است.
