وحیده پیرایش؛ صدای استقامت در آخرین سنگر

 

محل تولد: تهران

سن: ۲۶

تحصیلات: دانشجوی مهندسی معماری دانشگاه علم و صنعت تهران

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۷-۹-۱۳۶۰

زندانی زمان شاه: سال ۵۵ به‌مدت چند ماه

نحوه شهادت: درگیری در حمله به پایگاه

با یاد و گرامیداشت مجاهد شهید وحیده (منیر) پیرایش؛ دختر دلیر دانشگاه علم و صنعت، که نامش با استقامت، آگاهی و وفاداری به آرمان آزادی گره خورده است.

وحیده پیرایش در سال ۱۳۳۴ در تهران چشم به جهان گشود. از همان سال‌های نوجوانی مسیر خود را انتخاب کرد؛ مسیری پرخطر اما روشن. در سوم دبیرستان، با مطالعه کتاب‌های تاریخی و اجتماعی، نگاهش به جهان تغییر کرد و خیلی زود این آگاهی را به عمل تبدیل کرد و پا در میدان پخش اعلامیه‌های نیروهای انقلابی گذاشت. کوهنوردی برای او فقط ورزش نبود؛ تمرینی بود برای ساختن شخصیت مقاوم و استوارش.

ورودش در سال ۵۳ به رشته مهندسی معماری دانشگاه علم و صنعت، آغاز فصل تازه‌ای از مبارزه بود. فعالیت‌های دانشجویی علیه دیکتاتوری شاه، حضورش در تظاهرات گسترده دوران ورود کارتر به ایران و نهایتاً بازداشت و زندان سال ۵۵، وحیده را بیش از پیش به راهی که انتخاب کرده بود، پیوند زد. او بعدها می‌گفت شکنجه‌ها و سختی‌های زندان، انگیزه‌اش را شعله‌ورتر کرد.

پس از آزادی، تا روزهای قیام ۵۷، در تمامی تظاهرات و فعالیت‌های مردمی حضور داشت. کمک‌های اولیه آموخت و در روزهای خونین انقلاب، در بیمارستان‌ها زخمی‌ها را درمان می‌کرد. پس از پیروزی انقلاب، نقشی محوری در بنیان‌گذاری انجمن دانشجویان مسلمان و جذب ده‌ها دختر دانشجو به مسیر مبارزه ایفا کرد.

آموزش‌های سیاسی ـ ایدئولوژیک و تلاش شبانه‌روزی او باعث شد انجمن دانشجویان مسلمان در دانشکده علم و صنعت به یکی از فعال‌ترین مراکز دانشجویی هوادار سازمان تبدیل شود. با آغاز یورش ارتجاع خمینی به دانشگاه‌ها و اجرای کودتای فرهنگی، وحیده مسئولیت انجمن در سطح اتحادیه را بر عهده گرفت.

سال ۶۰، او به عضویت سازمان مجاهدین درآمد و در نهادهای اجتماعی جنوب تهران نقش‌آفرین شد؛ سپس مسئولیت انجمن خواهران رسالت را بر عهده گرفت. در سازماندهی تظاهرات مسلحانه خیابانی آن ماه‌های سرنوشت‌ساز—برای شکستن جو وحشت و فریاد بلند «مرگ بر خمینی»—نقشی تعیین‌کننده داشت.

اما سرنوشت بزرگ‌ترین آزمون را برای او در آذر ۱۳۶۰ رقم زد. پایگاه مخفی‌اش در خیابان فرجام توسط خیانت یک مزدور لو رفت و نیمه‌شب محاصره شد. وحیده و همرزمانش راه عقب‌نشینی نداشتند. سلاح در دست گرفتند و یک ساعت تمام در برابر گله پاسداران جهل جنگیدند. وقتی آخرین فشنگ‌ها شلیک شد، آخرین تصمیم را گرفتند: پیروزی با آخرین نارنجک.

با انفجار نارنجک، وحیده پیرایش در کنار چهار همرزمش—مرتضی علایی، فهیمه میراحمدی، ناصر نکومنش و اعظم کاشانی—سربلند و سرفراز، پیمان خونینش با خدا و خلق را امضا کرد و به قافله شهدای مجاهد خلق پیوست.

نام او، مانند ستاره‌ای درخشان، در تاریخ مبارزه دانشجویان و زنان پیشتاز آزادی می‌درخشد؛ یادآور اینکه راه روشن، همیشه با قدم‌های انسان‌های استوار ساخته شده است.

ادامه مطلب

طاهره اسکندرنژاد؛ فرمانده‌ای که دانشگاه را به سنگر آزادی بدل کرد

 

محل تولد: کرج

سن: ۲۷

تحصیلات: دانشجوی ادبیات

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۲۰-۳-۱۳۶۱

با یاد مجاهد شهید طاهره (زهرا) اسکندرنژاد

طاهره اسکندرنژاد، متولد ۱۳۳۴ در کرج، از همان سال‌های جوانی مسیر آگاهی، تعهد و مبارزه را انتخاب کرد. او پس از پایان تحصیلات متوسطه، وارد مدرسه عالی ادبیات تهران شد و در رشته ادبیات فارسی تحصیل کرد؛ اما دانشگاه برای او فقط محل درس نبود—سنگر بود.

در اعتراضات و اعتصابات دانشجویی علیه سیاست‌های سرکوبگرانه رژیم پهلوی فعالانه شرکت کرد و همین فعالیت‌ها زمینه آشنایی او با سازمان مجاهدین خلق را فراهم کرد. با مطالعه تاریخچه مجاهدین و دفاعیات بنیانگذاران، ایمان و باور او به آرمان آزادی عمیق‌تر شد و به‌عنوان دانشجویی پیشرو و هواداری فعال وارد میدان مبارزه شد.

در قیام ۱۳۵۷ نقش مؤثر داشت و پس از پیروزی انقلاب، همراه با دانشجویان هم‌رزمش انجمن دانشجویان مسلمان را در دانشکده ادبیات راه‌اندازی کرد. او کتابخانه‌ای با آثار سازمان در دانشکده ایجاد کرد و در فروش و توزیع نشریه مجاهد در بیرون دانشگاه نقشی پرشور و الهام‌بخش داشت.

در تظاهرات انتخاباتی هواداران مسعود رجوی، طاهره از چهره‌های برجسته‌ٔ فعالیت‌های انقلابی بود و با شهامتی کم‌نظیر در برابر حملات چماقداران ارتجاع، از میلیشیاها دفاع می‌کرد.

۲۲ خرداد ۱۳۵۹، هنگامی که پاسداران مسلح برای بستن خوابگاه دانشجویان هجوم آوردند، طاهره قهرمان یکی از اصلی‌ترین سدهای مقاومت بود. تا نیمه‌شب، با رشادت و جسارت، همراه همرزمانش در برابر مهاجمان جنگید.

پس از تعطیلی دانشگاه‌ها، فعالیت‌های او در بخش دانشجویی سازمان ادامه یافت. در ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ در بزرگ‌ترین تظاهرات مسالمت‌آمیز سازمان شرکت کرد و پس از آغاز موج سرکوب خمینی، همچون دیگر مجاهدان وارد زندگی مخفی شد و در واحدهای عملیاتی سازمان سازماندهی گردید.

ورود طاهره به واحدهای رزمی شروع درخشش تازه‌ای از ظرفیت، شجاعت و فرماندهی او بود. همرزمانش گفته‌اند همیشه وقتی مسئولیت مأموریتی با طاهره بود، روحیه، اعتماد و آرامش بیشتری داشتند؛ زیرا او در هر مانع، پیش‌قدم می‌شد و صحنه را علیه دشمن می‌چرخاند.

با وجود شجاعت بی‌مانند، طاهره در جمع یاران فروتن بود و همیشه خود را تنها «قطره‌ای از دریای خون شهیدان» می‌دانست.

او یک‌بار در جریان مأموریتی سخت مجروح شد و سه ماه تحت مداوا بود، اما به محض بهبود نسبی دوباره به پایگاه مخفی سازمان بازگشت.

سرانجام ۲۰ خرداد ۱۳۶۱، در یورش گسترده پاسداران به پایگاه‌های سازمان، طاهره در کنار دو همرزمش، پس از ساعت‌ها نبرد بی‌وقفه و نابرابر با مزدوران مسلح، بر پله‌های آخرین سنگرش مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید.

طاهره اسکندرنژاد، دانشجو، معلم، فرمانده و مجاهدی فداکار بود که در آخرین لحظه نیز بر پیمانش با خدا و خلق ایستاد و نامش را در تاریخ مبارزه مردم ایران جاودانه کرد.

ادامه مطلب

فاطمه اثنی‌عشری؛ معلمی که تا آخرین نفس برای آزادی ایستاد

 

محل تولد: تهران

سن: ۲۵

تحصیلات: دانشجوی رشته ریاضی در دانشکده تربیت معلم

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۱۰-۵-۱۳۶۱

با یاد و افتخار از مجاهد شهید فاطمه (رویا) اثنی‌عشری؛

دانشجوی رشتهٔ ریاضی، معلم محرومان، بانویی دلیر که در ۲۵سالگی نامش را در تاریخ مقاومت مردم ایران جاودانه کرد.

فاطمه اثنی‌عشری در سال ۱۳۳۶ در تهران و در خانواده‌ای متوسط متولد شد. پس از پایان تحصیلات متوسطه، در سال ۱۳۵۴ وارد دانشکدهٔ تربیت معلم شد و هم‌زمان به تدریس در مدارس محروم جنوب شهر پرداخت؛ جایی که رنج کودکان کار و فقرزده را با تمام وجود لمس کرد.

با اوج‌گیری انقلاب مردم علیه شاه در سال ۱۳۵۷، فاطمه با شجاعتی کم‌نظیر در تظاهرات و حرکت‌های دانشجویی حضور یافت و حتی در تسخیر اداره ساواک دانشکده تربیت معلم نقشی فعال داشت. او از همان سال‌ها با نام و آرمان‌های سازمان مجاهدین خلق آشنا شد و پس از انقلاب، به جمع هواداران سازمان پیوست. فاطمه از نخستین دانشجویان فعالی بود که در «انجمن دانشجویان مسلمان تربیت معلم» مسئولیت تبلیغات را به‌عهده گرفت.

جسارت و روحیهٔ مبارزاتی‌اش زبانزد بود. یکی از همرزمانش خاطره‌ای ماندگار از او نقل می‌کند؛ روزی که هنگام پخش اعلامیه، مردی فالانژ به مادر رضایی‌ها توهین کرد و فاطمه بی‌درنگ سیلی محکمی به صورت او زد—آن‌چنان که طرف جرئت هیچ واکنش دیگری نداشت.

پس از مدتی، فاطمه به نهاد محلات منتقل شد و مسئولیت انجمن زنان خزانه را برعهده گرفت. ارتباط صمیمی و فداکاری خستگی‌ناپذیرش باعث شد انجمن زنان خزانه به یکی از موفق‌ترین تشکل‌های هوادار سازمان تبدیل شود و بسیاری از دختران و زنان جوان آن منطقه محروم را با سازمان آشنا کند.

بعد از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، فاطمه مانند دیگر مجاهدان وارد زندگی مخفی شد و مدیریت چندین پایگاه مخفی سازمان را به‌عهده گرفت. مسئولیتی دشوار در اوج سرکوب، اما او با شجاعت و دلسوزی آن را پیش می‌برد.

در یکی از مأموریت‌ها، هنگام برخورد با ایست بازرسی پاسداران، دختر خردسالش «سیما» را در آغوش داشت؛ اما در همان لحظه تصمیمی گرفت که تنها یک مادر مبارز می‌تواند بگیرد: آخرین بوسه، خواباندن دختر بر صندلی عقب، و آماده شدن برای فداکاری. فاطمه توانست از آن بازرسی عبور کند؛ اما سرنوشت برای او مسیر دیگری نوشته بود.

بامداد ۱۰ مرداد ۱۳۶۱، پاسداران با آرپی‌جی و رگبار، پایگاه محل استقرار فاطمه و هم‌رزمانش را هدف قرار دادند. در میان دود و آتش، فاطمه دختر خردسالش را بوسید و در حمام گذاشت تا از گلوله‌ها محفوظ بماند، سپس برای یاری یارانش به طبقه بالا رفت. اما در راه‌پله هدف گلوله قرار گرفت و همان‌جا به شهادت رسید—سربلند، استوار و تنها ۲۵ ساله.

۱۰ مرداد روزی بود که بسیاری از پایگاه‌های مجاهدین زیر تهاجم سنگین قرار گرفتند، اما مقاومت آنان چنان بود که هنوز پس از چهار دهه، به‌عنوان درسی بزرگ از ایستادگی در نابرابرترین شرایط یاد می‌شود.

نام فاطمه اثنی‌عشری، زنِ جسارت، آگاهی و عشق به مردم، برای همیشه در تاریخ مبارزه آزادی‌خواهانه ایران خواهد درخشید.

ادامه مطلب

سعید حجازیان؛ دبیر جوانی که ایستادگی را تا لحظه آخر تدریس کرد

 

محل تولد: زنجان

شغل: دبیر رشته تربیت معلم

سن: ۲۲

تحصیلات: دانشجو

محل شهادت: قزوین

تاریخ شهادت: ۲۲-۵-۱۳۶۰

مجاهد شهید سعید حجازیان، جوانی برخاسته از دل رنج و زحمت، در سال ۱۳۳۸ در زنجان چشم به جهان گشود؛ شهری که بعدها نام این فرزند رشیدش را با افتخار بر پیشانی خود حک کرد. سعید از همان کودکی، با درد فقدان پدر و سختی‌های زندگی آشنا شد، اما همین رنج‌ها روحی مقاوم و اراده‌ای ناگسستنی در او ساخت؛ اراده‌ای که بعدها در میدان نبرد آزادی، به شکوهی جاودانه تبدیل شد.

او در سال ۱۳۵۷ مدرک دیپلم ریاضی را از دبیرستان سعید محسن (صدر جهان) گرفت و سال بعد وارد دانشکده تربیت معلم قزوین شد تا مسیرش را در خدمت به آگاهی و آینده‌سازان این سرزمین ادامه دهد. اما دانشگاه برای سعید فقط محل تحصیل نبود؛ صحنه‌ای بود برای روشنگری، برای گسترش پیام آزادی، و برای دفاع از اسلام انقلابی مجاهدین خلق در برابر اسلام تحریف‌شده و ارتجاعی آخوندهای حاکم.

سعید پیش از انقلاب ۲۲بهمن، با آشنایی با ایدئولوژی رهایی‌بخش مجاهدین، هدف بزرگ خود را یافت؛ هدفی که در آن شناخت حقیقت اسلام انقلابی، مبارزه با ستم و ایستادگی در برابر شاه خائن، مسیر زندگی او را روشن کرد. او در روزهای التهاب و خیزش مردم، همیشه در صف‌های جلو حضور داشت و با تمام توان، پیام و مرزبندی روشن مجاهدین خلق را تبلیغ می‌کرد.

پس از پیروزی انقلاب، در انجمن دانشجویان مسلمان – از هواداران فعال مجاهدین خلق – نقش‌آفرین شد و در محیط دانشکده با آگاهی، استدلال و عمل انقلابی، حقیقت را به گوش هم‌نسلانش می‌رساند. هنگامی که خمینی دجال دانشگاه‌ها را با برچسب «انقلاب فرهنگی» بست و چماقدارانش را برای سرکوب دانشجویان به میدان آورد، سعید ناچار به زنجان بازگشت؛ اما این بار نیز در کنار برادرش و دیگر هواداران، با همان صلابت پیشین به فعالیت علیه ارتجاع ادامه داد.

۶۰ خرداد فرا رسید؛ روزی که مسیر تاریخ ایران دو نیم شد. سعید، استوارتر از همیشه، در ارتباط با سازمان ماند و با شجاعتی ستودنی به فعالیت انقلابی ادامه داد. اما پس از مدت کوتاهی، دژخیمان خمینی جلاد او را دستگیر کردند. شکنجه‌ها، تهدیدها و فشارهای مرگ‌بار نتوانست حتی لحظه‌ای او را از مسیر مجاهدی‌اش جدا کند. و سرانجام، سعید در ۲۲ مرداد ۱۳۶۰ در قزوین به‌دست جلادان رژیم ضدبشری خمینی به شهادت رسید و پرچم افتخار را بر قله رفیع شهدای مجاهد خلق برافراشت.

مجاهد شهید سعید حجازیان، نه فقط یک دبیر جوان، بلکه آموزگار مقاومت و ایستادگی بود؛ جوانی که زندگی‌اش را وقف آزادی مردمش کرد و همچون بسیاری از پیشتازان این راه، خون پاکش سند رسوایی ارتجاع و نشانی روشن از فردای آزاد ایران شد.

یادش جاودان، راهش چراغ پایدار آزادی.

ادامه مطلب

قاسم حاجیعلی؛ صدایی که زیر شکنجه نشکست و در نبرد خاموش نشد

 

محل تولد: تهران

شغل: دانشجوی مهندسی

سن: ۳۰

تحصیلات: دانشجوی مهندسی

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۹-۵-۱۳۶۰

محل زندان: زمان شاه (زندان اوین)

زندانی زمان شاه : ۱۳۵۳ / ۳سال اوین

نحوه شهادت: درگیری ،در حمله توسط پاسداران به محل استقرارش بشهادت رسید

با یاد و افتخار از مجاهد شهید ابوالقاسم (قاسم) حاج‌علی؛ جوانی که زندگی‌اش با مبارزه آغاز شد، در مقاومت در برابر شکنجه معنا یافت و در نبردی رو در رو با پاسداران سرکوب، به بلندای شهادت رسید.

قاسم حاج‌علی متولد ۱۳۳۰ در تهران بود. دوران دبستان و دبیرستان را در همین شهر گذراند و در سال ۱۳۵۰ وارد دانشکده علم و صنعت در رشته مهندسی متالورژی شد. سال‌هایی که دانشگاه‌ها به خیزشگاه مبارزه علیه شاه تبدیل شده بودند، قاسم نیز با دوستان هوادار سازمان مجاهدین خلق آشنا شد و بی‌درنگ مسیر مبارزه را انتخاب کرد.

او فعالیت‌های سیاسی خود را در دانشگاه آغاز کرد و به‌سرعت به یکی از نیروهای فعال در چاپ و پخش اعلامیه‌های انقلابی بدل شد.

سال ۱۳۵۳، در جریان چاپ اعلامیه در یکی از خوابگاه‌های دانشجویی، به‌دست ساواک دستگیر و به زندان اوین منتقل شد.

دوره‌ای که با وحشیانه‌ترین شکنجه‌های ساواک همراه بود:

بی‌خوابی‌های کشنده، ضربات کابل، فشارهای جسمی و روانی… اما قاسم، با اراده‌ای فولادین، همه این شکنجه‌ها را تاب آورد و تسلیم نشد.

او در دادگاه فرمایشی شاه به ۳ سال زندان محکوم شد و سه سال تمام را در سخت‌ترین شرایط اوین سپری کرد.

با آزادی از زندان، ارتباطش با سازمان عمیق‌تر شد. پس از انقلاب ضدسلطنتی، در ستاد جنبش سازمان مجاهدین در تهران و در بخش کارگری فعالیت تمام‌وقت داشت؛ صادقانه، بی‌وقفه و وفادار.

اما با شروع سرکوب خونین ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، مانند دیگر مجاهدین به زندگی مخفی روی آورد.

تا اینکه ۹ مرداد ۱۳۶۰، در یورش پاسداران به پایگاهش، قاسم همان‌گونه که زندگی کرده بود، جنگید؛ با تمام توان، قهرمانانه، بی‌آن‌که یک قدم عقب بنشیند.

در پایان این نبرد نابرابر، او به شهادت رسید؛ اما نام و راهش آن‌قدر الهام‌بخش بود که هسته‌های مقاومت مختلف به‌نام او شکل گرفتند و عملیات‌هایی علیه مزدوران رژیم انجام دادند.

قاسم نه تنها یک شهید، که یک الگو بود؛

نماد نسلی که در میدان، در شکنجه‌گاه، و در نبرد آخر، خم نشد و راه رهایی را با خون خود نوشت.

یادش گرامی،

و راهش، پررهرو باد. 🌹

ادامه مطلب

حسن برکتین؛ صدای ایستادگی که در تبریز خاموش نشد

 

محل تولد: اصفهان

سن: ۲۵

تحصیلات: دانشجو

محل شهادت: تبریز

تاریخ شهادت: ۱۴-۵-۱۳۶۰

با یاد مجاهد شهید حسن برکتین؛ جوانی از تبار خروش، از زادگاه اصفهان تا سنگر مقاومت در تبریز.

دانشجویی ۲۵ ساله، اما با قامتی بلندتر از سال‌های عمرش؛ مردی که دانشگاه را به میدان نبرد حقیقت و شجاعت تبدیل کرد.

حسن برکتین سال ۱۳۳۶ در اصفهان چشم به جهان گشود. پس از پایان دبیرستان، راهی دانشگاه تبریز شد؛ جایی که روح انقلابی و آزاداندیش او بالید و به پرچمداری جنبش دانشجویی علیه استبداد شاه تبدیل شد. او همراه مجاهدین شهید اکبر رمضانی و نادر جدیری از برجسته‌ترین رهبران مبارزات دانشجویی در آن سال‌ها بود؛ نسلی که دانشگاه را به کانون بیداری سیاسی مردم تبدیل کرد.

در روزهایی که جریان‌های وابسته به خمینی ـ از جمله پاسدار یحیی رحیم صفوی ـ تلاش می‌کردند فضای دانشگاه و حرکت‌های مردمی را به مسیر ارتجاع و تحمیل خط آخوندی بکشانند، حسن و یارانش بدون تردید و با مرزبندی روشن مقابل آنان ایستادند. آنان فهمیده بودند که خمینی و اطرافیانش در پی مصادره انقلاب و خاموش‌کردن صدای مردم هستند.

اوج پایداری حسن، نادر و سایر دانشجویان هوادار سازمان، در بزرگ‌ترین تظاهرات دانشجویی ۱۹ اردیبهشت ۱۳۵۶ رقم خورد. هنگامی که مرتجعین تلاش کردند تظاهرات را خاتمه دهند و از صحنه کنار بکشند، حسن و همرزمانش سد راه عقب‌نشینی شدند. آنان اجازه ندادند شعله‌ای که دانشگاه روشن کرده بود، پیش از رسیدن به خیابان و جامعه خاموش شود. این لحظه، اوج شکوه نسل دانشجو و نقطه عطفی در مبارزات ضد دیکتاتوری بود.

حسن پس از انقلاب ۵۷ به سازمان پیوست و تا ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ مسئولیت‌های گوناگونی بر عهده داشت؛ مسئولیت‌هایی که هر یک سنگینی مبارزه و آرمان را بر دوش جوانی رها و آگاه قرار می‌داد.

اما چندی پس از ۳۰ خرداد، مزدوران خمینی او را دستگیر کردند. تنها کمتر از دو ماه بعد، در ۱۴ مرداد ۱۳۶۰، او را در زندان تبریز به جوخه اعدام سپردند؛ پیکری که خاموش شد، اما راهی که روشن کرد، هرگز خاموش نشد.

حسن برکتین شهیدی است که دانشگاه را نه کلاس درس، بلکه سنگر آزادی تعریف کرد. نام او یادآور نسلی است که نه زیر گلوله شاه ایستادن را فراموش کرد و نه زیر تیغ خمینی.

او رفت، اما افسانه ایستادگی‌اش همچنان در دانشگاه تبریز جاری است — در هر دانشجویی که آزادی را حق طبیعی خود می‌داند، و در هر نسلی که می‌داند صدای حق را نمی‌توان اعدام کرد.

ادامه مطلب

منصوره عربعلی شعله‌ای که زیر شکنجه خاموش نشد

 

محل تولد: گرگان

سن: ۲۲

تحصیلات: دانشجو

محل شهادت: اصفهان

تاریخ شهادت: ۱۷-۷-۱۳۶۰

با یاد مجاهد شهید منصوره عربعلی

مجاهد شهید منصوره عربعلی در گرگان دیده به جهان گشود و از همان سال‌های آغازین انقلاب، با روحیه‌ای پرشور و انگیزه‌ای استوار، به صف میلیشیای سازمان مجاهدین خلق پیوست. او از فعال‌ترین نیروهای هوادار بود و در اصفهان نقش برجسته‌ای در فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی داشت.

منصوره پس از اخراج از دانشگاه به‌دلیل فعالیت‌هایش، تمام انرژی و توان خود را وقف مبارزه کرد. در آغاز فاز نظامی، به‌عنوان فرمانده یک واحد نظامی فعالیت داشت و با مسئولیت‌پذیری و جسارت مثال‌زدنی، در مسیر مقاومت علیه سرکوب و خشونت نظام حاکم گام برمی‌داشت.

در تابستان ۱۳۶۰، منصوره توسط نیروهای امنیتی رژیم دستگیر شد. او را به زندان اصفهان منتقل کردند؛ جایی که دژخیمان با وحشیانه‌ترین روش‌ها تلاش کردند مقاومت او را در هم بشکنند.

اما منصوره با ایمان و استقامت خود، در برابر شکنجه‌های غیرانسانی خم نشد. بدنش را با اتو سوزاندند، کتفش را از جا درآوردند، و آن‌قدر شکنجه‌اش کردند که صورتش سیاه و کبود شده بود.

با وجود همه‌ی این درد و فشار طاقت‌فرسا، لحظه‌ای از مواضع مجاهدی‌اش عقب ننشست.

سرانجام منصوره عربعلی، این دختر شجاع و مقاوم، زیر شکنجه‌های سنگین دژخیمان به‌شهادت رسید و نامش در ردیف زنان قهرمانی قرار گرفت که آزادی را با جان خود امضا کردند.

متأسفانه از این شهید قهرمان عکس نداریم؛ بنابراین از هموطنانی که این قهرمان خلق را می‌شناسند درخواست داریم اطلاعات خود را به آدرس

📧 aida.nikjo@gmail.com

برای ما ارسال کنند.

ادامه مطلب