در مسیر مبارزات تاریخی ملت‌ها برای آزادی، برخی شخصیت‌ها چنان اثری ماندگار برجای می‌گذارند که نه‌تنها در زمان خود، بلکه در تمامی دوران‌ها الهام‌بخش باقی می‌مانند. این پیشگامان تاریخ، با فداکاری و ایثار در راه آرمان‌های والای خود، نام‌شان را در حافظهٔ ملت‌ها حک می‌کنند. یکی از این چهره‌های درخشان که تأثیری عمیق در تاریخ معاصر ایران داشته است، مجاهد کبیر احمد رضایی است.
از جبهه ملی تا سازمان مجاهدین خلق
احمد رضایی در سال ۱۳۳۸ و در سن ۱۴ سالگی به سازمان جوانان جبهه ملی پیوست. در حالی که این جریان سیاسی در چارچوب قانون اساسی مشروطه سلطنتی فعالیت می‌کرد، احمد دریافت که این مسیر ظرفیت کافی برای مقابله با دیکتاتوری را ندارد. او به نهضت آزادی ایران پیوست اما جست‌وجوی او برای یک مبارزه بنیادین، نهایتاً او را به سازمان مجاهدین خلق رساند. این انتخاب، گامی بلند به‌سوی یک مبارزه سازمان‌یافته و همه‌جانبه بود که ضرورت تغییر بنیادین را در آن دوران به رسمیت می‌شناخت.
در پی ضربات سهمگین ساواک در سال ۱۳۵۰، بسیاری از اعضای کلیدی مجاهدین دستگیر و زندانی شدند. احمد که در خارج از زندان باقی ماند، با هوشیاری و جسارت، سازمان را بازسازی و اعضای باقی‌مانده را سازماندهی کرد. در این شرایط بحرانی، او تنها عضو باقی‌مانده از مرکزیت مجاهدین بود و نقشی اساسی در انسجام و ادامه مسیر مبارزه ایفا کرد.
شهادتی که به یک نقطه عطف تاریخی تبدیل شد
اوج مبارزه احمد رضایی زمانی رقم خورد که در ۱۱ بهمن ۱۳۵۰، هنگام محاصره توسط نیروهای ساواک، با سلاح کمری و ۱۴ گلوله‌ای که در اختیار داشت، به مقابله پرداخت. هنگامی که گلوله‌هایش به پایان رسید، با استفاده از نارنجک به دل دشمن زد و تعدادی از مأموران ساواک را از پای درآورد. احمد رضایی در این نبرد جانانه، به شهادت رسید اما راهی نو در مبارزات آزادی‌خواهانه ایران گشود.
احمد آگاهانه مسیر شهادت را برگزید، چراکه می‌دانست تنها با ایستادگی تا پای جان می‌توان سدهای استبداد را شکست. مادر او، عزیز رضایی، در خاطرات خود از احمد چنین می‌گوید:
«آن شب احمد آمد خانه، همه را در زیرزمین جمع کرد و گفت: ما راه امام حسین را انتخاب کرده‌ایم، و شما باید زینبی باشید.»
ایجاد سنت مقاومت در سازمان مجاهدین
شهادت احمد رضایی نه‌تنها برای اعضای مجاهدین خلق، بلکه برای همه مبارزان آزادی‌خواه ایران، نقطهٔ عطفی شد. از این پس، سنت مقاومت و ایستادگی تا پای جان در این سازمان نهادینه شد و به یکی از اصول اساسی مبارزه با دیکتاتوری تبدیل گردید. مسعود رجوی در سال ۱۳۷۸ چنین از احمد یاد می‌کند:
«با شهادت احمد رضایی و نخستین سری اعدام‌ها، سنت و فضیلت شهادت در مجاهدین تعمیق و تثبیت شد. از آن زمان، مبارزین با پذیرش شهادت آگاهانه، به نبرد با دشمنان خلق ادامه دادند.»
الگویی برای جوانان مبارز ایران
شهادت احمد، روحی تازه در مبارزات انقلابی دمید و الگویی شکوهمند برای جوانان آزادی‌خواه ایران شد. امروز، کانون‌های شورشی و نسل جدید مبارزان ایران، با تأسی از احمد رضایی، راه او را ادامه می‌دهند و برای آزادی مردم ایران ایستادگی می‌کنند.
همان‌طور که در بیانیهٔ اخیر زندانیان سیاسی آمده است:
«تا پیروزی انقلاب نوین و دموکراتیک مردم ایران و برپایی جمهوری دموکراتیک، از پای نخواهیم نشست. چه باک که جان ناچیزمان تقدیم راه رهایی ملت‌مان گردد.»
0 نظرات:
ارسال یک نظر