سید صدرالدین سید سدیدی؛ کارمند متعهد، مجاهد قهرمان و شهید عملیات فروغ جاویدان

 

محل تولد: صومعه سرا

شغل: کارمند وزارت کشاورزی

سن: ۳۱

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: کرمانشاه

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

سید صدرالدین سید سدیدی؛ از سنگر مردم تا قله شرف و آزادی

سید صدرالدین سید سدیدی، مجاهد شهید و قهرمان راه آزادی، در سال ۱۳۳۶ در بخش ضیابر صومعه‌سرا چشم به جهان گشود. او تحصیلات خود را تا دریافت دیپلم در زادگاهش ادامه داد و سپس به‌عنوان کارمند وزارت کشاورزی مشغول به کار شد.

در جریان قیام مردم ایران علیه رژیم شاه در سال ۱۳۵۷، او به همراه مجاهد شهید محمدرضا خطیبانی نقش مؤثری در برپایی تظاهرات داشت. روشنگری‌ها و فعالیت‌های او علیه فساد رژیم سلطنتی باعث شد که در میان بازاریان، دانش‌آموزان و کشاورزان محبوبیت ویژه‌ای پیدا کند.

با پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، صدرالدین به سازمان مجاهدین خلق ایران پیوست و در قالب انجمن جوانان مسلمان صومعه‌سرا و پایگاه هواداران سازمان در ضیابر، فعالیت خود را گسترش داد. این پایگاه که به نام «سردار جنگل» شناخته می‌شد، بعدها توسط چماقداران حکومتی به آتش کشیده شد.

صدرالدین علاوه بر فعالیت‌های سیاسی، در حمایت از کشاورزان معترض به مصادره زمین‌هایشان توسط مالکان وابسته به حکومت نیز نقش فعالی داشت. این اعتراضات با دستگیری تعدادی از کشاورزان توسط دادگاه‌های ضدانقلابی مواجه شد که با تلاش صدرالدین و همرزمانش، مردم به فرمانداری و دادگاه هجوم بردند و خواستار آزادی بازداشت‌شدگان شدند.

به دلیل همین فعالیت‌ها، او هدف دستگیری مزدوران رژیم قرار گرفت و در سال ۱۳۵۹، در جریان حمله به دانشگاه‌ها، دستگیر و دو ماه زندانی شد. مدتی بعد، در یورش به انجمن هواداران سازمان، بار دیگر بازداشت و یک ماه زندانی گردید.

پس از سرکوب خونین ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، صدرالدین به تهران رفت و زندگی مخفی را آغاز کرد. در سال ۱۳۶۲ هنگام تردد در تهران شناسایی و به زندان اوین منتقل شد و تحت شکنجه‌های شدید قرار گرفت. پس از دو سال، در سال ۱۳۶۴ آزاد شد و با تلاش فراوان در اواخر سال ۱۳۶۴ توانست دوباره به سازمان بپیوندد و سال بعد خود را به پایگاه‌های سازمان در نوار مرزی غرب کشور برساند.

او پس از آموزش‌های رزمی، در عملیات‌های مهمی مانند «آفتاب» و «چلچراغ» حضور یافت و شجاعت و فداکاری خود را به نمایش گذاشت. سرانجام در عملیات کبیر فروغ جاویدان، پس از نبردی درخشان، در روز ۵ مرداد ۱۳۶۷ در کرمانشاه به شهادت رسید.

صدرالدین در بخشی از درخواست پیوستن به یگان‌های رزمی نوشته بود:

«... جز در یک تب نسوخته‌ام، تب وصل به معشوق، تب وصل به سازمانی که اکنون به تنها نقطه امید و اتکای خلق ما بدل شده است... تنها مجاهدین بر تارک میهن و تاریخ ما می‌درخشند...»

خانواده سدیدی سه شهید گرانقدر در راه آزادی تقدیم کرده است: بتول سدیدی در عملیات فروغ جاویدان، حسین سدیدی در حمله تروریستی رژیم در عراق (۱۳۷۴) و صدرالدین سدیدی در فروغ جاویدان.

نام سید صدرالدین سید سدیدی برای همیشه در تاریخ مقاومت ایران به‌عنوان نماد ایستادگی، شرافت و عشق به آزادی ماندگار خواهد ماند.