بهجت تیفتکچی؛ شعله‌ای که در ۱۶ آذر خاموش نشد

 

محل تولد: همدان

سن: ۳۰

تحصیلات: دانشجو

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۱۶-۹-۱۳۵۵

با یاد مجاهد شهید فاطمه تیفتکچی (بهجت)

آوای استواری در میدان‌های تاریک سلطنت

مجاهد خلق فاطمه (بهجت) تیفتکچی، زادهٔ سال ۱۳۲۸ در همدان، جوانی بود که از نخستین قدم‌ها در مسیر آگاهی، چشمش حقیقت ستم را دید و دلش آرام نگرفت. او که از خانواده‌ای زحمتکش و رنج‌دیده آمده بود، به‌سرعت دریافت که فقر، بی‌عدالتی و تبعیض، برآمده از دیکتاتوری‌ای است که مردم را به حاشیه رانده و قدرت را در انحصار خود گرفته است. همین شناخت، از سال‌های دبیرستان در او جرقه‌ای از مقاومت برافروخت.

با ورود به دانشگاه تبریز و سپس دانشکده علوم تربیتی دانشگاه تهران، بهجت فضای تازه‌ای برای بروز شور درونی خود یافت؛ فضایی که در آن صدای مبارزه طنین‌انداز بود. او از همان ابتدا، بی‌تعارف و بی‌پروا، به فساد و استثمار سلطنت اعتراض می‌کرد و می‌گفت:

«این ثروت‌ها از جیب مردم محروم است؛ این ستم است و باید با آن جنگید.»

سال اول دانشگاه، سرنوشت راه او را روشن‌تر کرد: آشنایی با سازمان مجاهدین خلق ایران؛ همان گمشده‌ای که بهجت سال‌ها در جستجویش بود.

با صداقت می‌گفت:

«به آرزویم رسیدم.»

از آن پس، روزهایش به صحنه‌ای از مبارزه و آگاهی‌بخشی تبدیل شد. با مطالعهٔ پیگیر، شناختش را تعمیق می‌داد و با شوقی تمام‌عیار، در تظاهرات و فعالیت‌های دانشجویی شرکت می‌کرد. در سال ۱۳۵۲، به عضویت رسمی سازمان درآمد و تحت مسئولیت مجاهد شهید مجید شریف واقفی، قدم در مسیر حرفه‌ای مبارزه گذاشت.

دستگیری‌اش توسط ساواک شاه نه‌تنها او را متوقف نکرد، بلکه ایمانش را پولادین‌تر ساخت. هفت ماه شکنجه و بازجویی بی‌ثمر ماند؛ زیرا بهجت هرگز به دشمن کوچک‌ترین اطلاعاتی نداد. همراهی و آشنایی با زنان مبارز در زندان، آتش تصمیمش را شعله‌ورتر کرد و پس از آزادی، راه بازگشتی برایش نمانده بود.

او دانشگاه را رها کرد و تمام‌وقت به مبارزه مخفی پیوست؛ پیک جوانی که اطلاعیه‌ها، پیام‌ها و اخبار سازمان را در سخت‌ترین شرایط، با جسارت به دست هواداران می‌رساند.

در سال ۱۳۵۴، هنگامی که جریان اپورتونیستی در پی منحرف‌کردن سازمان بود، بهجت همچون صخره‌ای استوار ایستاد. با هوشیاری و روشنگری، اطرافیان و بستگان هوادارش را از این انحراف دور کرد و بیانیهٔ ضداپورتونیستی سازمان را در میانشان پخش نمود.

شناخته‌شدنش در یکی از عملیات‌های خیابانی، او را در تیررس ساواک قرار داد. سرانجام در شانزدهم آذر ۱۳۵۵، در تهران، در حالی‌که مسلح بود، وارد یک درگیری رو در رو با ساواک شد؛

درگیری‌ای که پایانش، تولد جاودانهٔ یک زن مجاهد خلق بود.

ساواک پیکر پاکش را به خانواده تحویل نداد و جای دفنش را پنهان کرد. اما پس از سقوط سلطنت و پیروزی قیام ۵۷، روشن شد که او در قطعهٔ ۳۳ بهشت زهرا آرمیده است؛ قطعه‌ای که امروز نامش با ستارگان پیشتاز آزادی گره خورده است.

یادش جاودان و راهش پررهرو باد.