رویا وزیری؛ مجاهدی که ایستاده به شهادت رسید

 

محل تولد: تنکابن

شغل: ماما

سن: ۲۴

تحصیلات: لیسانس

محل شهادت: مشهد

تاریخ شهادت: ۲۴-۴-۱۳۶۱

محل زندان: وکیل آباد

رویا وزیری در سال ۱۳۳۷ در شهرستان شهسوار (تنکابن) چشم به جهان گشود. او در خانواده‌ای مرفه بزرگ شد و تحصیلات دبستانی و دبیرستانی خود را همان‌جا گذراند. سپس برای ادامه تحصیل در رشته مامایی وارد دانشگاه فردوسی مشهد شد و از همان آغاز در شمار دانشجویان ممتاز قرار گرفت. در آزمون ورودی این رشته نفر اول شد و در دوران کارآموزی نیز با مسئولیت‌پذیری، دلسوزی و تلاش بی‌وقفه‌اش زبانزد بود. پزشکان بیمارستان محل خدمتش از وجدان کاری و شب‌زنده‌داری‌هایش برای نجات بیماران یاد می‌کردند.

او در زمان بروز سیل نیز داوطلبانه برای امدادرسانی به مردم سیل‌زده شتافت. در جریان خیزش‌های انقلابی مردم در سال ۱۳۵۷ با سازمان مجاهدین خلق ایران آشنا شد و پس از آن، با شرکت در کلاس‌های تبیین جهان و فعالیت در ستاد حنیف و ستاد امداد مجاهدین، نقش فعالی در تبلیغ و یاری‌رسانی به مردم ایفا کرد. در مأموریت کمک به سیل‌زدگان تایباد نیز همراه با شهید زرین پرتوی از جان مایه گذاشت.

رویا با اخلاق انسانی، صداقت و صمیمیتش همه را جذب خود می‌کرد. سوره «نصر» را با شوری خاص می‌خواند و آن را نوید روز پیروزی می‌دانست. یکی از دوستانش روایت کرده است: «با اینکه مدرک لیسانس‌مان را به خاطر حمایت از مجاهدین ندادند، هر شب تا سحر در بیمارستان کار می‌کردیم و او با صبر و آرامش به بیماران خدمت می‌کرد. بعد از کار، مستقیم به ستاد حنیف می‌رفت و نشریه مجاهد و اعلامیه‌ها را برای پخش بین پزشکان شهر می‌برد.»

پس از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، رویا با شجاعت در صف هواداران سازمان باقی ماند. تأمین مالی، تدارکاتی و درمانی پایگاه‌ها را برعهده داشت و با وجود خطر، تا مدت‌ها در شرایط مخفی به فعالیت ادامه داد. اما در اردیبهشت ۱۳۶۱ با لو رفتن خانه تیمی، همراه تعدادی از همرزمانش دستگیر و به زندان وکیل‌آباد مشهد منتقل شد.

دژخیمان رژیم، تاب دیدن چنین زن آزاده و مقاومی را نداشتند. سرانجام در ۲۴ تیرماه ۱۳۶۱، در حالی که تنها ۲۴ سال داشت، او را به دار آویختند.

رویا وزیری، مامای قهرمان خلق، با فدای جانش شعله ایمان و آزادی را فروزان نگاه داشت؛ زنی که به‌جای تسلیم، شهادت را برگزید تا نامش در کنار نسلی از مجاهدان جاودانه شود — نسلی که اراده کرده بود آزادی را برای مردمش به ارمغان آورد.

ادامه مطلب

مجاهدی از تبار ایمان و ایستادگی | زندگی‌نامه شهید سیدعلی محمد میرمحمدی

 

محل تولد: تنکابن

شغل: کارمند کارخانه

سن: ۲۶

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۲۸-۶-۱۳۶۰

محل زندان: اوین

تولد و دوران کودکی

سیدعلی محمد میرمحمدی در سال ۱۳۳۴ در شهرستان تنکابن (شهسوار سابق) چشم به جهان گشود. او در خانواده‌ای مذهبی و زحمت‌کش پرورش یافت و دوران ابتدایی و متوسطه خود را در زادگاهش گذراند. اگرچه در ابتدا موفق به اخذ دیپلم نشد، اما با عزمی راسخ در کنار کار، ادامه تحصیل داد و دیپلم خود را دریافت کرد.

مسیر آگاهی و ورود به مبارزه

در دوران سربازی و آشنایی با فضای واقعی نظام سلطنتی، بینش سیاسی او شکل گرفت. با پیروزی انقلاب ضدسلطنتی و حضور در میان کارگران هوادار مجاهدین، او به عمق آرمان‌های سازمان پی برد و خیلی زود به یک فعال پرتلاش در بخش کارگری سازمان مجاهدین خلق ایران تبدیل شد.

کار در کارخانه و دفاع از حقوق کارگران

او که در کارخانه جنرال ورهاس تهران مشغول به کار بود، نه تنها به وظایف شغلی‌اش متعهد بود بلکه از حقوق همکاران کارگر خود دفاع می‌کرد. در اقدامی جسورانه و در راستای عدالت‌خواهی، بدون اطلاع مدیران وابسته به رژیم، برای کارگران دفترچه بیمه درمانی تهیه کرد؛ حرکتی که هنوز در حافظه بسیاری از کارگران آن زمان مانده است.

مشارکت در تبلیغات انتخاباتی و پیش‌بینی شهادت

میرمحمدی در تبلیغات انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۵۸ برای برادر مجاهد مسعود رجوی به‌طور جدی فعالیت کرد و با شناخت دقیق از ماهیت سرکوبگر رژیم حاکم، گفته بود:

«ممکن است برای فعالیت در تبلیغات، ما را بکشند و دیگر به خانه باز نگردم.»

آغاز مبارزه مخفی و دستگیری

با آغاز سرکوب‌های گسترده پس از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، وی نیز همانند هزاران مجاهد خلق، وارد فاز مخفی و مقاومت مسلحانه شد. اما در جریان انجام مأموریتی، در اول شهریور ۱۳۶۰ توسط عوامل اطلاعاتی رژیم دستگیر و به زندان اوین منتقل شد.

شکنجه، استقامت و شهادت

در زندان، تحت سخت‌ترین شکنجه‌ها قرار گرفت ولی هرگز تسلیم نشد. دژخیمان کوشیدند او را وادار به مصاحبه و ندامت کنند، اما این مجاهد نستوه با پایداری مثال‌زدنی، بر آرمان خود ایستاد.

سرانجام در ۲۸ شهریور ۱۳۶۰، در اوج عزت و افتخار، تیرباران شد و جان خود را فدای آزادی ملت ایران کرد.

شب پیش از اعدام، در ملاقاتی کوتاه با برادر زندانی‌اش گفت:

«به بچه‌ها بگو خیالشان راحت باشد، کوچک‌ترین اطلاعاتی ندادم.»

وصیت‌نامه‌ای که هنوز الهام‌بخش است

در وصیت‌نامه‌اش به تاریخ ۱۹ خرداد ۱۳۶۰، نوشته بود:

«راه مجاهدین را برای رهایی از قید هرگونه ستم و نابرابری مقدم دانسته و آرمان انقلابی سازمان مجاهدین خلق را آگاهانه انتخاب نموده‌ام... امیدوارم با نثار جان خود، دینم را به خلق قهرمان ادا کرده باشم.»

✊ شهید سیدعلی محمد میرمحمدی؛ نماد صداقت، فداکاری و پایداری

سیدعلی محمد، نه‌فقط یک کارگر یا یک فعال سیاسی، بلکه نماد ایستادگی در برابر ظلم و سمبل شجاعت در راه آزادی بود. او با پایداری در زیر شکنجه، به نسل‌های آینده آموخت که آرمان، ایمان و فداکاری هیچ‌گاه نابودشدنی نیست.

وصیت‌نامه مجاهد شهید سیدعلی محمدمیرمحمدی

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

ادامه مطلب

مهران پناهی رودسری؛ مهندس جوانی که با عشق به آزادی جاودانه شد

 

محل تولد: تنکابن

شغل: مهندس

سن: ۲۹

تحصیلات: لیسانس تکنولوژی صنعتی ـ  آمریکا

محل شهادت: کرمانشاه

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

سابقه مبارزاتی:۱۰سال

«راهی که من انتخاب کرده‌ام راهی است که پیشوای آزادی، مسعود به ما آموخت... راهی پرفراز و نشیب و سخت و طولانی، اما احیاکننده و تطهیرکننده، راهی فراتر از ستاره‌ها.»

این جملات، بخشی از وصیت‌نامه‌ی شهید مجاهد مهران پناهی رودسری است که با ایمان و اراده‌ای سترگ به نبرد برای آزادی مردم ایران گام نهاد.

مهران پناهی، متولد تنکابن و فارغ‌التحصیل رشته تکنولوژی صنعتی از آمریکا بود. او با وجود داشتن تحصیلات عالی و آینده‌ای روشن در خارج از کشور، صدای رنج و استبداد مردم سرزمینش را شنید و راهی بی‌بازگشت را انتخاب کرد؛ راه مبارزه با ظلم.

او که از سال ۱۳۵۷ در قیام علیه رژیم شاه شرکت داشت، پس از انقلاب برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت، اما عشق به وطن و آرمان آزادی او را آرام نگذاشت. در سال ۱۳۶۰ به انجمن هواداران سازمان در آمریکا پیوست و سرانجام در سال ۱۳۶۵ مصرانه درخواست اعزام به منطقه نبرد را کرد.

مهران پناهی با گذراندن دوره‌های آموزشی مختلف به یک رزمنده کارآزموده و فداکار تبدیل شد. او در آخرین و بزرگ‌ترین نبرد زندگی‌اش، عملیات فروغ جاویدان، با شجاعت و روحیه‌ای مثال‌زدنی جنگید و در خاک میهن به شهادت رسید.

مهران که تنها ۲۹ سال سن داشت، در وصیت‌نامه خود از روزی سخن می‌گوید که خلق ایران از قید ستم رهایی یابند و همه جا پر از گل‌های شقایق و محمدی شود. او در این مسیر، با افتخار خون پاکش را نثار آزادی ایران‌زمین کرد.

یاد و نامش تا همیشه در تاریخ مبارزات آزادی‌بخش این مرز و بوم جاودانه خواهد ماند.

ادامه مطلب

با یاد مجاهد شهید مصطفی نیک کار

 

محل تولد: تنکابن

شغل: دبیر

سن: ۳۵

تحصیلات: لیسانس

محل شهادت: تنکابن

تاریخ شهادت: ۱۲-۷-۱۳۶۲

زندانی زمان شاه: سالهای ۱۳۵۵ و۱۳۵۶ / چند بار توسط ساواک نوشهر وساری بازداشت شد / چند ماه را نیز در زندان گذراند.

نحوه شهادت: تیرباران در ساحل دریای شهسوار

مجاهد خلق مصطفی نیک کار از سلسله مجاهدینی است که در دیکتاتوری سلطنتی شاه مدتی را به‌عنوان زندانی سیاسی در حبس گذراند و توسط رژیم خمینی اعدام گردید.

مصطفی در سال۱۳۲۷ در یکی از روستاهای شهرستان شهسوار (تنکابن) به دنیا آمد در نوجوانی در کنار تحصیل مجبور بود برای تأمین مخارج خانواده که مسئولیتش بعد از فوت پدر برعهده او قرار گرفته بود کار کند و به این ترتیب با فقر و محرومیت آشنا شد.

او که روحیه‌ای سرکش و اراده‌ای مصمم داشت با دیدن فقر و فاصله طبقاتی ومحدودیتهای سیاسی سالهای دهه چهل و پنجاه بتدریج دریافت که نابرابریهای اجتماعی ناشی از دیکتاتوری شاه است لذا به مبارزه با نظام سلطنتی روی آورد و در این مسیر در حالی که معلم دبستان در شهسوار بود ۳روز در هفته را صرف ارتباط و فعالیت سیاسی با همفکرانش در  بابل، آمل، قائم‌شهر و لاهیجان و تهران که زمینه‌های کار سیاسی بیشتری داشتند کرد.

مصطفی و هم‌فکرانش از آنجا که گم‌شده خودشان را در آرمانهای مجاهدین یافته بودند، در ادامه فعالیت‌هایشان دست به تشکیل گروه‌هایی زدند که هدف اولشان وصل به سازمان مجاهدین بود، اما ضربه اپورتونیستهای چپ‌نما به سازمان مجاهدین در سال۵۴ که منجر به تلاشی تشکیلات این سازمان در خارج از زندان شد مانع از وصل آنها به سازمان گردید.

در فاصله سالهای ۵۴ و۵۵ و۵۶ مصطفی بارها به شهربانی احضار و۲ بار هم مدتی در زندان ساواک نوشهر زندانی شد و یک بار هم کارش به زندان ساواک ساری و بازداشتهای چند ماهه در آنجا کشیده شد.

رئیس شهربانی شهسوار در آن زمان که مزدوری به‌نام سروان حمزه لوئیان بود به‌شدت مصطفی را اذیت می‌کرد ومحدودیتهای بسیاری را برای او ایجاد می‌نمود.

با آغاز تظاهرات و راه پیمائی‌های توده‌یی علیه شاه، مصطفی که نقش برجسته‌یی در بسیج و آماده‌سازی و هدایت تظاهراتها داشت توانست در قیام و سرنگونی رژیم ستم‌شاهی و پیروزی انقلاب ضدسلطنتی نیز به مسئولیت‌هایش عمل کند

بعد از پیروزی انقلاب ضدسلطنتی همه مردم شهسوار مصطفی را که در عمل هدایت قیام علیه ستم‌شاهی در شهسوار را در دست داشت یک مبارز آزاده و بزرگ و ضدارتجاع می‌دانستند که هوادار مجاهدین است.

آری او که پیش‌کسوتی محبوب، معلمی دلسوز، مجاهدی خستگی‌ناپذیر بود، از طرف سازمان مجاهدین خلق ایران برای کاندیداتوری انتخابات اولین دوره مجلس شورای ملی در شهسوار معرفی شد. اما آخوندهای تازه به دوران رسیده با تقلبهای نجومی مصطفی را که در دور دوم انتخابات اکثریت آراء را به‌دست آورده بود حذف کردند و آخوند شیاد حسن یوسفی اشکوری را (که در زمان شاه می‌گفت من زندگی‌ام را مدیون مصطفی هستم) پیروز اعلام کردند و از راه یافتن مصطفی به مجلس مانند دیگر مجاهدین جلوگیری نمودند.

مصطفی به‌خاطر ویژگیهای انسانی و انقلابی‌اش علاوه بر محبوب بودن در میان مردم شهسوار، در بسیاری از شهرهای استانهای شمالی کشور شناخته شده بود و نزد مردم احترام ویژه‌یی داشت.

مصطفی چون چهره شناخته شده‌ای بود قبل از ۳۰خرداد سال۶۰ زندگی مخفی را برگزید و به تهران منتقل شد؛ اما در تهران بعد از مدتی به‌دلیل مجموعه ضربات آن روزهای سازمان ارتباطش با سازمان قطع شد تا این‌که در۳خرداد ۱۳۶۱ به‌طور تصادفی در یک تور بازرسی منطقه‌یی در تهران دستگیر و به زندان اوین منتقل شد.

در زندان مدتی ناشناس بود اما در یک برخورد توسط یکی از بازجویان با نام «میرزائی» شناسایی شد و او را تحویل لاجوردی دادند. لاجوردی ابتدا دنبال شکستن و مصاحبه از او بود اما به‌رغم بکار گرفتن شکنجه‌های وحشیانه روی مصطفی ناکام گردید. و نهایتاً دژخیمان در سال۶۲ برای اعدام او را به شهر زادگاهش شهسوار (تنکابن) منتقل کردند تا به خیال خود، اعدام او را «عبرت» مردم شهر که مصطفی محبوب آنها بود نمایند اما مقاومت و رشادتهای مصطفی بساط آخوند‌ساخته را در هم پیچید و مصطفی با ایستادگی بر مواضع انقلابی و مجاهدی‌اش از این آزمایش نیز سرفراز بیرون آمد و جاودانه شد.

مصطفی قهرمان در تاریخ ۱۲مهر سال۱۳۶۲ توسط پاسداران و دژخیمان خمینی در ساحل دریا تیرباران شد و به خیل شهیدان سرفراز مجاهد خلق پیوست.

خاطرات

حوالی صبح بود که پیکری خونین و درهم کوفته را به سلولمان آوردند، من هم مثل سایر هم سلولی‌هایم به‌سرعت درصدد کمک کردن به او برآمدم.

تا نگاهم به او افتاد او را شناختم، مصطفی بود که بیهوش کف سلول افتاده بود، پاهایش چاک چاک شده بود و از سرو دهانش خون می‌چکید.

با کمک سایر بچه‌ها تلاش کردیم تا او را به هوش بیاوریم‌، کمی آب در سلول داشتیم‌، لباسی را نمدار کرده و روی صورتش کشیدیم تا کم کم بهوش آمد و چشمانش را باز کرد، اما دوباره از حال رفت...

طی مدتی که در سلول با او بودم، چندین بار لاجوردی جلاد (علاوه بر دیگر شکنجه‌گران و بازجوهای اوین) به سراغش آمده و او را به اتاق شکنجه و بازجویی برد، و هر بار مصطفی با بدنی مجروح‌تر و ناتوان‌تر، اما با روحیه‌ای قوی و استوار به سلول برمی‌گشت. مصطفی بارها به من می‌گفت: ”به هر ترتیبی توانستی به بچه‌ها خبر بده که اصلاً نگران هیچیک از اطلاعات من نباشند، کوچکترین اطلاعاتی به آنها نداده‌ام و نخواهم داد... مرا حتماً اعدام خواهند کرد، اما به همه بگو که مصطفی بر عهدش وفا کرد و حسرت یک آخ را بر دل دشمن گذاشت“... بعد از چند روز او را از پیش ما بردند و بعداً شنیدم که به زندان تنکابن منتقلش کردند... “ (قسمتی از خاطرات یکی از برادران مجاهدی که مدتی در زندان اوین هم سلول شهید مصطفی نیک کار بوده است.)

ادامه مطلب

با یاد مجاهد شهید مهرداد امینی

 

محل تولد: تنکابن

سن: ۱۸

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: تنکابن

تاریخ شهادت: ۳-۶-۱۳۶۰

با یاد مجاهد شهید مهرداد امینی، جوان ۱۸ ساله‌ای که در شهر تنکابن به دنیا آمد. مهرداد که تحصیلات خود را تا مقطع دیپلم ادامه داده بود، در راه آرمان‌های آزادی‌خواهانه‌اش به مبارزه پرداخت. او در تاریخ ۳ شهریور ۱۳۶۰ در شهر زادگاهش، تنکابن، توسط پاسداران جنایتکار به شهادت رسید. یاد و خاطره این شهید همواره در دل‌های ما زنده خواهد ماند.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

ادامه مطلب

با یاد مجاهد شهید رویا وزیری

 

محل تولد: تنکابن

شغل: ماما

سن: ۲۴

تحصیلات: لیسانس

محل شهادت: مشهد

تاریخ شهادت: ۲۶-۴-۱۲-۳۶۱

محل زندان: وکیل آباد

رویا وزیری در سال۱۳۳۷ در شهرستان شهسوار چشم به جهان گشود. او در یک خانواده مرفه زندگی می‌کرد. در همان شهر تحصیلات دبستانی و دبیرستانی خود را گذارند. سپس جهت ادامه تحصیل در رشته مامایی به دانشگاه فردوسی مشهد رفت. وی در تمام مدت تحصیلش از دانش‌آموزان ممتاز کلاس بود و حتی در دانشگاه نیز از بهترینها بود. بطور مثال در امتحان ورودی رشته تحصیلی مامایی نفر اول در امتحان و مصاحبه حضوری شده بود. طی دوران دانشجویی، پزشکانی که در بیمارستان در محل خدمت او بودند، از مسئولیت‌پذیری و بیداریهای مداوم او در زمان کشیک و رسیدگیهای او تعریف می‌کردند. وی در جریان سیل جهت کمک و یاری به مردم سیل‌زده می‌شتافت و کمکهای بی‌دریغی در این رابطه به مردم می‌کرد.

رویا در تظاهراتهای سال۱۳۵۷ علیه شاه خائن با سازمان مجاهدین آشنا شد. در سال۱۳۵۸ با شروع کلاسهای تبیین جهان، جهت دیدن ویدئوی کلاسها با دوستانش به تالار رازی دانشکده پزشکی می‌رفت و در فعالیت‌های تبلیغی و فروش نشریه نیز فعالانه شرکت می‌کرد. در ستاد حنیف و ستاد امداد مجاهدین فعالیت داشت. هم‌چنین در اکیپی که جهت کمک به سیل‌زدگان تایباد از جانب ستاد مأموریت گرفته بود، شرکت فعال داشت و به همراه مجاهد شهید زرین پرتوی و همرزمان دیگرش با اشتیاق فراوانی به این مأموریت رفت.

با اخلاق انقلابی و انسانی که داشت همه را جذب خودش می‌نمود. همیشه سوره نصر را می‌خواند و این سوره را با چنان حالتی بر زبان می‌آورد که روز پیروزی را تداعی می‌نمود.

یکی از دوستانش در خاطراتی که از او نقل می‌کند می‌گوید: ”قبل از انقلاب به‌اصطلاح فرهنگی در دانشگاه هر دویمان فارغ‌التحصیل شده بودیم اما به‌دلیل هواداری از مجاهدین مدرک لیسانس را به ما ندادند ولی هر دویمان در بیمارستان شب‌کاری داشتیم. از ساعت هفت شب تا ساعت سه صبح یک سره کارمی کردیم. رویا با خصوصیت اخلاقی بسیار صمیمی و صادقانه‌اش همیشه صبورانه به بیماران رسیدگی می‌کرد و در مقابل بی‌طاقتیهای بیماران حتی یک بار هم عصبانی نمی‌شد. بسیار ساده لباس می‌پوشید و بعد از آنهمه کار و دوندگی در زمان شب کاری بعدازظهرها هم به ستاد حنیف می‌رفت و نشریه مجاهد و اعلامیه‌ها را می گرفت و با همدیگر به مطب پزشکان در قسمتهای مختلف مشهد می‌بردیم.

رویا جسور و بی‌باک بود. بعد از۳۰ خرداد تا مدتها در ارتباط با هواداران بود و یکی از مسؤلیت‌هایش تأمین مالی و تدارکاتی و درمانی پایگاهها بود. ولی بعد از دیماه سال۶۰ به‌دلیل شناخته شدگی به زندگی مخفی روی آورد و تا اواخر سال۶۰ با انجام قرارهای خیابانی به فعالیتش ادامه داد و سرانجام در اردیبهشت سال۶۱ با لو رفتن خانه تیمی‌شان همراه تعداد دیگری از همرزمانش دستگیر شد و به زندان وکیل‌آباد مشهد منتقل گردید. خانواده‌اش در همین زندان وکیل‌آباد به ملاقاتش می‌روند.

البته دژخیمان رژیم ددمنش و زن‌ستیز خمینی تحمل چنین زن مجاهد شجاع و جسور و توانمندی را نداشتند و سرانجام وی را در اواخر تیرماه سال۱۳۶۱ بدار آویختند.

رویا با فدای جانش شعله فروزان فدا را این‌گونه درخشان و شعله‌ور جاودانه کرد. مسیری که با حماسه‌های نسلی مقاوم، آذین شده، نسلی که اراده کرده آزادی را برای خلق ستمدیده به ارمغان بیاورد.

ادامه مطلب

با یاد مجاهد شهید سیدجواد مدنی تنکابنی

 

محل تولد: سیاورز خرم آباد شهسوار (تنکابن )

شغل: کارمند بانک ایران وژاپن

سن: ۳۶

تحصیلات: لیسانس حساب داری

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۱۴-۴-۱۳۶۴

زندانی زمان شاه : ۱۳۵۳ / ۴سال

نحوه شهادت: تیرباران

مجاهد شهید سیدجواد مدنی که میان مردم و دوستان و بسیاری از اهالی روستاهای اطراف و خرم‌آباد تنکابن به جوادآقا شناخته می‌شود در سال۱۳۲۸ در روستای سیاورز خرم‌آباد تنکابن در یک خانواده بسیار شناخته شده و قابل اعتماد مردم منطقه بدنیا آمد. دبیرستان را در تنکابن و دانشگاه را در تهران گذراند.

در دانشگاه با شرکت در تظاهرات و پخش شبنامه‌ها سیاست سرکوبگرانه شاه فعال بود. سپس با تشکیل گروه‌های سیاسی - مذهبی به گسترش فعالیت‌هایش از جمله در شهر زادگاهش تنکابن پرداخت.

سال ۵۲ یک‌بار توسط ساواک احضار و برای مدتی در بازداشت بود. ساواک در بازداشتگاه، فشار زیادی روی جواد از جمله با تهدید کردن خانواده وی آورد.

سیدجواد مدنی تنکابنی بار دوم در سال۵۳ توسط ساواک دستگیر و به تهران برده شد. دستگیری او با همدری گسترده مردم که احترام خاصی برای این خانواده قائل بودند همراه شد.

یکی از برادرانی که توسط سیدجواد عضوگیری شده بود، بعد از آزادی از زندان در مورد بخشی از فشارها و اذیت و آزار مأموران ساواک، شکنجه‌های سیستماتیک در کمیته مشترک و برخی مراکز ساواک در شهرستانها از جمله نوشهر و ساری روی سیدجواد اعمال شده بود و خودش از شهید شنیده بود، این طور نقل کرده است:

«هنگام دستگیری در خواب و بیداری غافلگیر شدیم؛ همراه من یکی از بستگانم بود که هر دوی ما را ابتدا به محلی منتقل کردند که نفهمیدم کجاست ولی بعد که چشم باز کردیم در کمیته مشترک بودیم.

در همان دیالوگ اول روشن شد که فامیل همراه من اساساً در باغ سیاست نیست و بعد از یک روز و با مقداری کتک و مشت و لگد آزادش کردند؛ مرا که با ضربات زیاد کوفته شده بودم و چشمم سیاهی میرفت؛ چشمم با یک چیزی که شبیه گونی بسته بودند. صدای ۲نفر را می‌شنیدم که راجع به من و کارهایم صحبت می‌کردند وقتی راجع به آدرس و یک برگه کاغذ صحبت می‌کردند خوشحال شدم که اسم من در جیب نفری بود پیدا کرده‌اند و ربطی به فعالیت‌هایم ندارد؛ لااقل الآن موضوع بحث نیست؛ روی همین موضوع متمرکز شدم و حرفهایم را آماده کردم.

در همین فکر بودم که سه نفر با عجله و کشان کشان مرا به اتاق دیگر بردند یکی با صدای بلندتر به دو نفر دیگر تهدید می‌کرد؛ خجالت بکشید با دست خالی دیگر پیشم نیائید؛ ۳ روزه هیچ غلطی نکردید ببینم چی کار می‌کنید و بیرون رفت مرا به تخت بستند فکر می‌کنم شلاقها به ۳۰ نرسیده بود که از حال رفتم اما صدایم را می‌خوردم سطل آب را حس کردم تکانی خوردم نفهمیدم که چند تا زده بودند؛ دوباره تلاش کردم بشمارم ولی شاید ۸۰ضربه شلاق خوردم و خون به اطراف پاشید بیشتر روی پایم پاره شده بود ساواکی چاقلو، با لهجه و فرهنگ لمپن‌ها واقعاً حرفه‌یی می‌زد هر ضربه‌ علاوه بر کف پا به تمامی پشت پا هم می‌خورد، تا مغز استخوان برق‌گرفتکی و حالت شک شدن را حس می‌کردم.

من هم تنها یک‌بار گفتم که کدام پدر سوخته‌ای مرا معرفی کرده خوب اگر اینجوری است بیاورید روبه‌رو کنید یکی از آنها گفت همیشه توی تظاهرات هستی ولی این‌بار همه نفرات را باید بگوئی؛ ۴روز پشت سرهم همین شکنجه و شلاق سهم من بود. یکی از شکنجه‌گرهای ساواک با بازجو به آهستگی گفت اگر فیل هم بود از پا در می‌آمد این چیزی ندارد. با این دیالوگ ۱۵روز آنجا بودم تا این‌که مرا به سلولی بردند که جوانی دانشجو را دیدم مال دانشکده دیگر بود از او سؤال کردند این را می‌شناسی با سر گفت نه از بس شکنجه شده بود که دو ساواکی تقریباً زیر بغلش را نگه‌داشتند اما پاهایش روی زمین کشیده می‌شد؛ از من سؤال کرد گفت تو این را می‌شناسی گفتم نه ولی چند بار در دانشکده دیدم ولی یادم نمیاید. مدتی بعد هم در یک دادگاه نمایشی ابتدا ۱۰سال و بعد هم ۵سال به زندان محکوم شدم. وقتی وارد زندان قصر شدم تعداد زیادی زندانی آنجا بود حسابی مرا تحویل گرفتند و احساس کردم دنبال اینجا بودم واقعاً شکنجه‌هایی که شده بودم برای پیدا کردن گمشده‌ام که سازمان بود می‌ارزید.

او در مدتی که در زندان بود؛ همه آموزشها را از مجاهدین آموخت و تبدیل به کادری لایق و همه‌جانبه شد تا بتواند مسئولیت مبارزه برای آرمان آزادی مردمش را به عهده بگیرد».

سیدجواد سال۱۳۵۷ در جریان انقلاب ضدسلطنتی از زندانهای شاه خائن آزاد شد و مردم شهر به‌عنوان یک قهرمان از او استقبال کردند.

وی مجدداً به تهران رفت و فعالیت‌هایش را در تهران ادامه داد تا بعد از ۳۰خرداد ۶۰ که خمینی آخرین قطرات آزادی را گرفته و دست به نسل‌کشی مجاهدین زد؛ سیدجواد هم مانند همرزمانش؛ برای ایستادگی و ادامه مبارزه زندگی مخفی را برگزید تا این‌که توسط پاسداران خمینی دستگیر شد؛ ۴سال تمام تحت شکنجه‌های بسیار او را در زندانهای مختلف چرخاندند و بقدری ضعیف شده بود که مستمر دچار خونریزی معده بود و از شدت ضعف از حال می‌رفت.

لاجوردی همه‌گونه شکنجه و محدودیت و فشار را به سید جواد اعمال کرد از او مصاحبه می‌خواست اما او که حسرت مصاحبه که هیچ، حتی یک آه را بر دل دژخیمان خمینی گذاشت در وصیت نامه‌اش این‌طور نوشت: تا بن استخوان به توحید و یگانی و نبوت و معاد معتقدم... حنیفا مسلماً و ما انا من المشرکین... و سرموضع بودن خودش را اعلام کرد و سرانجام در تابستان ۶۴ به عهدش با خدا و خلق وفا کرد و سر بدار و جاودانه شد؛ یادش گرامی و راه سرخش پر رهرو باد

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد

ادامه مطلب

با یاد مجاهد شهید کبری خشنود

 

محل تولد: تنکابن

سن: ۳۳

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: کرمانشاه

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

سابقه مبارزاتی: ۹سال

کبری خشنود از سال۵۸ با مجاهدین آشنا شد، فعالیت خود را در رابطه با انجمن کارمندی شروع کرد، و ‌تا ۳۰خرداد در زمینه‌های تبلیغی فعالیت  می‌کرد.

پس از شروع مبارزه مسلحانه به تهران رفت و تا سال۶۲ در ارتباط غیرمستقیم با سازمان قرار داشت. ‌در سال۶۴  برای رفتن به منطقه، اقدام کرد و سرانجام موفق شد با کمک سازمان به خارج کشور و از آن‌جا به منطقه برود.

در تقاضانامه اش نوشته بود :«…‌‌در اوج آگاهی و اختیار درخواست پیوستن به ارتش آزادیبخش را دارم.

تا بتوانم همراه و همدوش با خواهران و برادران مجاهدم سلاح بر دوش گرفته،  با مزدوران خمینی بجنگم و در این مسیر جانم را فدای خلق و انقلاب بکنم».

مجاهد شهید کبری خشنود  قبل از سازماندهی در تیپهای رزمی،  مسئولیتهای مختلفی  رابه‌عهده داشت.

در فروغ جاویدان با دشمن خدا و خلق جنگید، براساس گزارشهای رزمندگان شاهد صحنه، کبری از افراد آن دسته‌یی بود که در محاصره پاسداران قرار گرفتند.

اما با روحیه‌یی بس رزمنده و قهرمانانه، لحظه‌یی دست از آتش برنداشتند و در نبردی خونین و تن به تن با دشمن جنگیدند و سرفرازانه به‌شهادت رسیدند.

ادامه مطلب

با یاد مجاهد شهید معصومه (مریم) گالش مرادی (ساجدی)

 

محل تولد: تنکابن

سن: ۲۰

تحصیلات: دانش آموز

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۱۳-۲-۱۳۶۲

مجاهد شهید معصومه گالش مرادی،  متولد ۲ اردیبهشت ۱۳۴۲ در دبیرستان شاهدخت تنکابن در علوم تجربی تحصیل کرد.

او پس ازدستگیری توسط پاسداران، به‌مدت دوسال توانست باهوشیاری هویت واقعی خود رامخفی نگه دارد.

معصومه در زندان اوین بانام مریم ساجدی خودش را معرفی کرد و طی ۲ سال باهمین نام در زندان بود. تا اینکه سرانجام توسط خائنین مورد شناسایی قرار گرفت و هویتش برای خفاش اوین، لاجوردی معلوم شد. 

سرانجام بامقاومت قهرمانانه این مجاهد دلیر، لاجوردی او را در ۱۳ اردیبهشت ۱۳۶۳ به‌جوخه تیرباران سپرد وخون پاکش را به‌زمین ریخت. 

پیکر مطهر معصومه هیچگاه به‌خانواده‌اش داده نشد ودژخیمان، او را در قبرهای دسته‌جمعی در قطعه ۱۰۰ کودکان بهشت زهرا درتهران به‌خاک سپردند.

برادر کوچکتر معصومه به‌نام مجاهد شهید علی گالش مرادی نیز پیش از او در ۴ شهریور ۱۳۶۰ به‌دست لاجوردی تیرباران و به‌شهادت رسیده بود.

ادامه مطلب

با یاد مجاهد شهید نادر عباسی

 

محل تولد: تنکابن

سن: ۳۲

تحصیلات: دانشجوی مکانیک - فیلیپین 

محل شهادت: کرمانشاه

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

سابقه مبارزاتی: ۱۰سال

نادر عباسی در جریان قیام ضدسلطنتی به مبارزه سیاسی روی آورد، در سال۵۸ به فیلیپین رفت و در رشته مکانیک وارد دانشگاه شد.

ادامه مطلب