محسن فرشید؛ جراح دامپزشکی که از کنگاور تا تهران برای آزادی جنگید

 

محل تولد: کنگاور

سن: ۲۷

تحصیلات: جراح دامپزشک

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۸-۷-۱۳۶۰

محسن فرشید در سال ۱۳۳۳ در خانواده‌ای متوسط در کنگاور به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش گذراند و سپس برای ادامه تحصیل به تهران رفت. او در نوجوانی برای تأمین هزینه زندگی و تحصیل، روزها دست‌فروشی می‌کرد و شب‌ها به ادامه تحصیل در دبیرستان می‌پرداخت. پس از دریافت دیپلم، وارد رشته دامپزشکی دانشگاه تهران شد.

آغاز مبارزه علیه نظام شاهنشاهی

تجربه فقر و لمس رنج مردم، محسن را به مبارزه کشاند. او از جلوداران مبارزات دانشجویی بود و فعالیت‌های فرهنگی، ورزشی و سیاسی متعددی در دانشگاه داشت. ورزشکار برجسته‌ای در رشته‌های ژیمناستیک، اسب‌سواری، دوچرخه‌سواری و کاراته بود و از توان جسمی خود برای مقابله با حملات گارد شاه استفاده می‌کرد.

پس از ورود به دانشگاه، با آرمان و خط‌مشی سازمان مجاهدین خلق ایران آشنا شد و علی‌رغم تلاش جریان‌های اپورتونیست برای جذب او، بر مواضع سازمان استوار ماند.

پیوستن به مجاهدین و نقش در قیام ۵۷

در سال ۱۳۵۶ و پس از اخذ مدرک دکترا، محسن به آرزوی دیرینه خود رسید و به سازمان مجاهدین خلق ایران پیوست. در جریان قیام ۱۳۵۷، او که دوران سربازی را در فرودگاه مهرآباد می‌گذراند، با ساخت مهمات دست‌ساز و کمک به سقوط پادگان‌ها نقش مؤثری ایفا کرد. همچنین با مهارت پزشکی خود، به مداوای مجروحان قیام پرداخت.

فعالیت‌ها پس از انقلاب

پس از پیروزی انقلاب، مدتی مسئول حفاظت از ساختمان رکن ۲ اطلاعات ارتش بود و از نزدیک دید که چگونه رژیم تازه‌برپا، ساواکی‌ها را به کار بازگرداند. با تشکیل جنبش ملی مجاهدین، او به‌طور حرفه‌ای و تمام‌وقت به سازمان پیوست و ضمن فعالیت در بخش محلات، کاندیدای سازمان برای انتخابات مجلس در کرمانشاه شد؛ انتخاباتی که با تقلب رژیم، مانع ورود او شد.

محسن با روحیه تهاجمی و جسارت بالا، در مقابله با چماقداران و پاسداران فعال بود و بارها در صحنه‌های مختلف از جمله سخنرانی مسعود رجوی در امجدیه، نقش مهمی ایفا کرد.

ورود به فاز مخفی و نبرد نهایی

پس از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ و سرکوب خونین تظاهرات، محسن به مبارزه مخفی روی آورد و مسئولیت امنیتی چند پایگاه سازمان را به عهده گرفت.

در ۸ مهر ۱۳۶۰، پایگاه محل استقرار او در نزدیکی میدان ونک تهران، توسط نیروهای پاسدار محاصره شد. محسن قهرمان تا آخرین گلوله جنگید، اما با اصابت آرپی‌جی پایگاه به آتش کشیده شد و او در کنار همرزمانش به شهادت رسید.

برادرش، مجتبی فرشید، نیز تنها چند روز بعد به دست دژخیمان خمینی تیرباران شد و به قافله شهیدان پیوست.

ادامه مطلب

گرامی باد خاطره شهیدان قهرمان مرکزیت مجاهدین در ۳۰فروردین سال ۵۱ و ۹فدایی و مجاهد به‌خون‌خفته در تپه‌های اوین در سال ۵۴

 تیرباران اولین دسته مرکزیت مجاهدین

روز ۳۰فروردین۱۳۵۱، دژخیمان شاه خائن، با رگبار مسلسلهای خود، خون پاک چهارعضو مرکزیت سازمان‌مجاهدین خلق ایران را برزمین ریختند.

آن‌روز شهیدان پرافتخار، ناصر صادق، علی میهن‌دوست، محمد بازرگانی و علی باکری در میدان‌تیر چیتگر جان برسر پیمان نهادند و خون پاکشان را فدیه آزادی خلق و میهنشان کردند.

ادامه مطلب

کاشفان فروتن شوکران؛ انتخاب کردند، بمیرند تا نمیرند

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید
در این عشق چو مردید همه روح پذیرید

می‌گوییم ۳۰خرداد ۶۰ عامل بقا و ماندگاری مجاهدین شد؛ در حالی که آنها با چشم‌انداز عاشوراگونه وارد این سرفصل شدند؟ پارادوکس قضیه در اینجاست. آنها انتخاب کردند که بمیرند تا نمیرند. این همان رمز و راز پذیرش مرگ انقلابی برای آرمان است. در حقیقت مرگی در کار نیست. مرگ بهانه است، سراسر زندگی و بالندگی است.
بی‌تردید ماندگاری آرمانی و شرف تاریخی مجاهدین فقط و فقط مدیون این تصمیم تاریخی از سوی رهبری پاکباز آنان، مسعود رجوی است.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
https://t.me/shahidanAzadai96

ادامه مطلب

آفتاب خسته تن

در ایام کودکی و در فرهنگ محلی وقتی می‌خواستیم به چیز با عظمت و حقی قسم یاد کنیم می‌گفتیم: ”به این آفتاب خسته تن قسم!... .“ روزی از مادر پرسیدم که چرا می‌گوییم آفتاب خسته تن؟! 

جواب داد: «چون آفتاب، تمام وقت می‌دود تا بتواند به زمین نور و گرما بدهد. نگاهش کن چطور دارد در پشت ابر می‌دود تا به من و تو و صحرا و دشت نور بدهد».

البته وقتی بزرگ‌تر شدم متوجه شدم که خستگی خورشید بی‌معناست، چون این زمین است که می‌دود و این ابرها هستند که می‌رمند اما بعدها خورشیدی یافتیم که لامجال می‌دود. او از همان روز که گم‌شده‌اش را در حنیف کبیر بازیافت، تا به امروز که 50سال از آن زمان گذشته است بی‌وقفه در آسمان سیاسی و اجتماعی ایران نور افشانی می‌کند؛ خورشیدی‌ که در اسارت هم خورشید بود.

یادم نمی‌رود روزی را که در سال 80 با جمعی از دوستان تازه از اسارت رسته، قرار گذاشتیم برای تجدید خاطره سری به کمیته مشترک بزنیم. کمیته مشترک که تا همین دو سال پیش به‌عنوان مخوف‌ترین و مخفی‌ترین شکنجه‌گاه آزایخواهان شناخته می‌شد و در اثر افشاگریهای مقاومت و تلاش رژیم برای رد گم کردن شکنجه‌گاههای دیگر، حالا به‌صورت موزه درآمده بود؛ ”موزه عبرت“! بازدیدکنندگان می‌بایست به‌صورت گروه گروه همراه با یک به‌اصطلاح راهنما از موزه بازدید نمایند. ساختمان مدور و میدان وسط زندان و سلولها و دیوارها و نرده‌های خاص این شکنجه‌گاه برای هر کس که یک بار گذرش به آن جا افتاده باشد آشنا و پرهیبت است. حالا اما، به ظاهر چشم‌بندی به چشم نداشتیم و شکنجه‌گر دیروز به‌عنوان تاریخ‌دان ما را همراهی می‌کرد. بازسازی و صحنه‌سازیهای مضحک شکنجه‌گران برای مبارز نشان‌دادن خود در زمان شاه، البته بسیار کودکانه بود. در ورودی طبقه دوم موزه نوشته بود: اسامی و مشخصات تمامی کسانی که در زمان شاه در این جا بوده‌اند در نمایشگاه موزه موجود است، البته با وقاحت بی‌مانند آخوندی اصلاً منکر آن بودند که از همین سلولها در زمان حاکمیت‌شان هزاران مجاهد و مبارز روانه حلقه‌های دار و یا میدانهای اعدام شده‌اند. انصافاً با ناشی‌گری تمام سعی کرده بودند که همه نقش‌های اول را برای خود در نظر بگیرند و برای مبارزانی مثل مجاهدین و فدایی‌ها نقشی حاشیه‌یی و جزیی. در ردیف عکسهای زندانیان مجاهد عکس کوچک و قدیمی از مسعود رجوی هم دیده می‌شد.

یکی از دانشجویانی که در جمع ما بود از راهنما پرسید: ”این عکس کیست که اسم ندارد؟“

جواب داد: ”این زندانی زیاد این جا نبود. اسمش مسعود رجوی است. خیلی شناخته شده نیست! “

دانشجو: ”مسعود رجوی، زیاد شناخته شده نیست!؟“

راهنما: ”منظور این‌که دیگر زیاد مطرح نیستند.“

دانشجو: ”مگر این آقا، همونی نیست که توی همه نمازجمعه‌ها هر هفته مرگ بر او می‌گویید؟ من که الآن 24سالمه بیش از هر کسی دیگری اسم او را شنیده‌ام.“

راهنما ساکت شد و چشمها بر عکس مسعود رجوی خیره ماند. چشمان تیزبین و شکافنده‌یی که بیننده احساس می‌کند تا عمق وجودش را می‌فهمد. برای ما نسل جدیدتر مجاهدین که پا در مبارزه و رزم گذاشته بودیم، سالها زندان و شکنجه و دربدری هم نوعی جست‌وجو بود؛ جست‌وجویی در پی رهبران و پیشتازان این نسل که پیش از این در دیکتاتوری پیشین در بند بودند. برای همین، سلولهای انفرادی همین کمیته مشترک برای ما به‌جای این‌که فرساینده و مهلک باشد، انگیزه دهنده و الهام‌بخش بود؛ کما این‌که در بند قدیمی 325 که می‌دانستیم رهبران مجاهدین در آن در بند بودند، همیشه به‌دنبال ردی از آن پیشتازان در سلولها و لابه‌لای آجرهای نمور آن بودیم و پر واضح است که نام مسعود رجوی جای خود را داشت و دارد.

خورشیدی که خستگی نمی‌شناسد، منت‌گذاری نمی‌داند چیست، پاره پاره وجودش از جنس فداست و قربانی. جاذبه و دافعه‌یی عظیم دارد. مردی که شاید به‌جرأت بتوان گفت لااقل در تاریخ معاصر ایران هیچ‌کس به‌اندازه او توسط دشمنان‌اش لعن و نفرین نشده است؛ با این وجود، چنان جاذبه‌ای دارد که نسلی سر بدار در پای آرمان او هزار هزار به قربانگاه رفتند. تاریخ هرگز از یاد نمی‌برد که از پرتو همین خورشید بود که در تاریکی قرون‌وسطایی خمینی در دهه 60، هزاران شمع بر افروخته - تنها و تنها به این دلیل که پرتوی از صداقت و فدای او را دریافته بودند- حلاج وار خود را به آتش زدند و با فدای بیکران خویش نگذاشتند امپراتوری ظلمانی خمینی پا بگیرد. تاریخ ایران فراموش نخواهد کرد که در سال 67 که سی هزار اسیر در انتقامی کور و ضدبشری به تیرک های اعدام سپرده شدند، همه دعوا بر سر یک کلمه بود، ”مجاهد“ و این همان اوست مجاهد اول. ارتجاع و استعمار چه بیهوده تلاش کردند که در یک پیمان نامقدس از تابیدن مستقیم این خورشید بر ملت ایران جلوگیری کنند و چه توطئه‌ها که نکردند و چه تهمتها که نزدند و چه دست و پاها که نبستند، اما همان‌طور که خود او 37سال قبل گفته بود: ”مگر می‌توان تا ابد خورشید را از تابیدن باز داشت و مگر می‌توان نسیم را از وزیدن باز داشت؟“ از این روست که ما باور داریم چندان دیر نیست روزی که خورشید ما در سرزمین ظلمت‌زده ایران طلوع کند و آنگاه همه خستگی این راه نیم قرنه از تن آفتاب خسته تن ما زدوده شود. خداوندا یاریش کن.

                                                            

ادامه مطلب