مجاهد شهید عبدالحسین سوری؛ نماد ایستادگی در برابر ظلم و فداکاری برای آزادی

 

محل تولد: خرم آباد

شغل: -

سن: ۲۷

تحصیلات: دانشجوی سال سوم مهندسی آب

محل شهادت: همدان

تاریخ شهادت: ۲۷-۱-۱۳۶۱

محل زندان: همدان

عبدالحسین سوری در سال ۱۳۳۴ در خرم‌آباد، در خانواده‌ای زحمتکش و محروم از نعمت‌های اولیه زندگی به دنیا آمد. او از کودکی با رنج‌های طبقه فقیر جامعه آشنا شد و درک عمیقی از مظالم اجتماعی پیدا کرد. با پیگیری تحصیلاتش، در رشته فیزیک در دانشگاه بو علی‌سینا همدان پذیرفته شد.

در دوران دانشگاه، او با جنبش‌های دانشجویی و آرمان‌های سازمان مجاهدین خلق ایران آشنا شد و به سرعت در آن‌ها فعال گردید. او که از ظلم و فساد رژیم سلطنتی به ستوه آمده بود، در قیام مردم ایران علیه شاه شرکت فعال داشت و نقش مهمی در سازماندهی تظاهرات در خرم‌آباد ایفا کرد.

فعالیت‌های انقلابی و پیوستن به سازمان مجاهدین خلق

پس از پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، عبدالحسین به‌عنوان یکی از مسئولان انجمن دانشجویان مسلمان دانشگاه بو علی‌سینا، ادامه مسیر مبارزاتی خود را با سازمان مجاهدین خلق انتخاب کرد. در سال ۱۳۵۸، زمانی که رژیم خمینی تلاش می‌کرد دانشگاه‌ها را تحت سلطه خود درآورد و به سرکوب دانشجویان می‌پرداخت، عبدالحسین در خط مقدم ایستادگی در برابر این حملات قرار گرفت.

در همین دوره، یکی از اقدامات برجسته او، کمک به روستاییان خرم‌آباد بود که در تلاش بودند زمین‌های غصب‌شده خود را از دست زمین‌داران و آخوندهای مرتجع پس بگیرند. عبدالحسین با تشکیل هیأت‌های مردمی و جلب حمایت از سازمان، برای مقابله با ظلم و فساد در این منطقه فعالیت می‌کرد. او در دفاع از حق مردم و عدالت اجتماعی، همواره می‌گفت: "راه واقعی در نسل مجاهد خلق است، چرا که این نسل با فدا و صداقت پایه‌ریزی شده است و فقط مجاهدین می‌توانند حق محرومان را از حلقوم این آخوندها بیرون بکشند."

مبارزات مسلحانه و دستگیری توسط رژیم خمینی

در پی تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ و شروع مبارزات مسلحانه علیه رژیم خمینی، عبدالحسین به زندگی مخفی روی آورد و در همدان به‌طور مداوم به فعالیت‌های سازمان مجاهدین خلق ادامه داد. این فعالیت‌ها، نهایتاً باعث شد که در پاییز ۱۳۶۰، زمانی که در حال انجام یک مأموریت بود، توسط پاسداران رژیم خمینی دستگیر و به زندان بو علی‌سینا منتقل گردد.

در زندان، عبدالحسین تحت شکنجه‌های شدید و بی‌رحمانه‌ای قرار گرفت. یکی از همبندانش در این‌باره می‌گوید: "او ۵۰۰ کابل خورد، اما همچنان استوار و با روحیه باقی ماند. وقتی از او پرسیدند که آیا همچنان حاضر است نام سازمان مجاهدین را بر زبان بیاورد، او با صدای بلند پاسخ داد: 'افتخار می‌کنم که هوادار سازمان باشم.'"

مقاومت در زندان و شهادت در راه آزادی

عبدالحسین سوری که عضو تشکیلات سازمان مجاهدین در زندان بود، همواره پایبند به اصول و آرمان‌های این سازمان باقی ماند. او در همه شرایط، چه در زندان و چه در مبارزات خیابانی، بر سر اعتقاد خود به مسعود رجوی و راه مجاهدین ایستاد. زمانی که در اسفند ۱۳۶۰ خانواده‌اش برای ملاقات او به زندان رفتند، دژخیمان رژیم اعلام کردند که ملاقات او ممنوع است.

در فروردین ۱۳۶۱، خانواده‌اش مجدداً به زندان رفتند، اما پاسداران به آنها اطلاع دادند که عبدالحسین خودکشی کرده است. این در حالی بود که شهادت عبدالحسین ناشی از فشارهای وحشیانه و شکنجه‌های مستمر رژیم بود. او تا آخرین لحظه، در برابر ظلم و فساد ایستاد و جانش را فدای آزادی مردم ایران کرد.

دفن مخفیانه و یادگاری که برای همیشه ماند

پس از شهادت، پدر عبدالحسین به زندان مراجعه کرد تا پیکر فرزندش را تحویل بگیرد، اما مزدوران رژیم به او گفتند که پیکر عبدالحسین در گورستان همدان دفن شده است و اگر می‌خواهد، باید آن را از زیر خاک بیرون بکشد. پدر عبدالحسین در جواب پاسداران گفت: "پسرم راهی که انتخاب کرده بود، راه درست و حق بود. می‌گذارم در همین‌جا و در کنار یارانش بماند."

این مقاومت و فداکاری عبدالحسین سوری در راه آزادی و عدالت، برای همیشه در تاریخ مبارزات مردم ایران ثبت خواهد شد. او نماد ایستادگی در برابر ظلم، فدای آرمان‌های انسانی و مجاهدی بی‌پروا برای آینده‌ای بهتر برای مردم ایران بود.

نام و یاد عبدالحسین سوری، مجاهد شهید خلق ایران، تا ابد زنده و جاوید خواهد ماند.